„Bezsenność w Seattle”

reż. Nora Ephron

Słusznie myślą Ci, którym wydaje się, że to komedia romantyczna. Choć nie jest to film bezpośrednio o radiu, to jednak nasze ulubione medium ma tu swoją niemałą rolę. Cała akcja zaczyna się bowiem rozwijać, gdy Annie (Meg Ryan), główna bohaterka, słyszy w nocnej audycji głos Bezsennego z Seattle – Sama (Tom Hanks).

A było to tak: w Bożonarodzeniowy wieczór 1992 roku do ogólnostanowej rozgłośni Network America, mającej swoje studio w Sears Tower  w Chicago, dzwoni  8-letni Jonah. Chłopak jest zaniepokojony stanem swojego ojca po stracie ukochanej żony i chce znaleźć dla niego nową partnerkę życiową. Prowadząca audycję „Ty i uczucia” dr Marcia Fieldstone prosi, aby ojciec Jonah – Sam – podszedł do telefonu. Sam opowiada o swojej zmarłej żonie, a cała żeńska część Ameryki, od kelnerek w przydrożnym barze po wykształcone bizneswoman, słucha go z rozmarzeniem. Nazajutrz okazuje się, że 2000 kobiet dzwoniło do radia z prośbą o numer telefonu Bezsennego z Seattle, a wkrótce potem zaczyna on otrzymywać mnóstwo listów z całych Stanów. Wśród nich jest list Annie, w którym pada propozycja spotkania się w wieczór walentynkowy na tarasie Empire State Building – jak w filmie z Carym Grantem. Ale na tym skończmy opowiadanie fabuły.

Niestety zarówno nazwa stacji, audycji, jak i nazwisko prowadzącej są fikcją. Realny jest za to budynek Sears Tower w Chicago – do 1997 roku najwyższy budynek świata. Film z Carym Grantem, do którego odnoszą się bohaterowie „Bezsenności”– „Niezapomniany romans” – również powstał naprawdę, w 1957 roku, a Grantowi towarzyszyła w nim Deborah Kerr. „Bezsenność w Seattle” należy do tych filmów, w których radio nie gra głównej roli, nie widzimy tu nawet konsolety, mikrofonów czy prowadzącej... ale przecież bez niego nic by się nie odbyło.