„Kocham radio”

reż. Nicolas Philibert

Charakterystyczny duży, okrągły budynek w Paryżu nad brzegiem Sekwany – to tutaj 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i 52 tygodnie w roku dziennikarze, realizatorzy i technicy francuskiego radia publicznego przygotowują audycje, których później słuchają miliony Francuzów. Miejsce to stało się inspiracją dla reżysera Nicolasa Philiberta. Przez pół roku podglądał on pracę radiowców, by później przedstawić ją w pełnometrażowym dokumencie. Wyprodukowany w koprodukcji francusko-japońskiej film to zapis 24 godzin z życia wybranych redakcji, który ma za zadanie uchylić rąbka tajemnicy i pokazać „magię” wynalazku Marconiego. Całość skupia się na kwestiach programowych. Nie zobaczymy tu więc miejsc, w których sygnał ze studiów wysyłany jest na satelitę i do nadajników naziemnych. Nie przyjrzymy się też pracy realizatora dźwięku przy programie na żywo. Będziemy za to towarzyszyć dziennikarzowi rejestrującemu nocne życie ptaków, praktykantowi stawiającemu pierwsze kroki w roli reportera i serwisanta, a także twórcom słuchowiska. Zobaczymy od podszewki pracę sprawozdawcy sportowego oraz wydawcy popołudniówki. W dokumencie znalazły się także fragmenty koncertów z muzyką klasyczną, rozrywkową oraz występ radiowego chóru.

„Kocham radio” to z całą pewnością film, który pokazuje jakie jest radio, a nie jak wyobrażają je sobie telewizyjni twórcy. Nie ma tu więc grania przed kamerą ani nieradiowych zachowań, które „dobrze by w kamerze wyglądały”… Na szczególną uwagę zasługuje również staranne tłumaczenie, w którym znalazł się szereg używanych w branży sformułowań. Wyrazy typu „paszczodźwięk” czy „setka” są tu na porządku dziennym. Wszystko to sprawia, że widz ma poczucie zagłębiania się w tajemnice „magii radia”. I jedyne co „RadioPolakom” może pozostawiać pewien niedosyt, to zmarginalizowanie roli techniki, bez której radiowy świat by nie istniał. Zdecydowanie polecam!