„Radio na fali”

reż. Richard Curtis

Twórcy tej przyjemnej komedii – znani z takich tytułów jak „Cztery wesela i pogrzeb”, „Notting Hill” czy „To właśnie miłość” – zainspirowali się działalnością Radia Caroline, chyba najbardziej znanej nielegalnej stacji radiowej na świecie. Akcja filmu rozgrywa się w połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, a więc w czasach, kiedy słowo pirat kojarzyło się jeszcze jedynie z morskimi rozbójnikami pokroju znanego z innego obrazu Jacka Sparrowa. Grupa zapaleńców w zacumowanej na wodach międzynarodowych łodzi tworzy Radio Rock, twór zupełnie odmienny od tego, co proponuje swoim słuchaczom sztywne wówczas brytyjskie radio publiczne. A to właśnie u wybrzeży Wielkiej Brytanii cała rzecz ma miejsce. Inna jest muzyka, inny styl prowadzenia czy w końcu inne proporcje muzyki do słowa… Wszystko to sprawia, że stacja staje się bardzo popularna… co oczywiście nie może pozostać bez reakcji ówczesnych władz.

Choć nie obyło się bez potknięć – miłośnicy muzyki z tamtych lat wyłapali emitowane w 1967 roku piosenki, które powstały dwa lata później, a w polskim tłumaczeniu zamieniona jest częstotliwość z długością fali – to całość jest całkiem spójnym obrazem. A skoro prezentowana muzyka jest „niegrzeczna”, to i twórcom momentami się to zdarza… nie jest to zatem film na rodzinne, niedzielne popołudnie. Polecam – 130 minut doskonałej zabawy przy niezłej muzyce… i na płycie DVD prawie 40 minut usuniętych scen, które były mniej istotne dla fabuły, a które oddają klimat małej, pirackiej rozgłośni na bezkresnych wodach Morza Północnego.