„Polskie Radio w konspiracji 1939-1944”

Maciej Józef Kwiatkowski

30 września 1939 roku Polskie Radio nadało ostatni komunikat. Dwa tygodnie później jego działalność została formalnie zawieszona. Życie toczyło się jednak dalej… Gdy okupant zarekwirował nie tylko sprzęt nadawczy, ale i odbiorczy, bohaterscy radiowcy z września rozpoczęli pracę w konspiracji. Jej celem było przygotowanie do dnia, gdy w wolnej Polsce będą mogli ponownie zaistnieć w eterze. Opracowywali plany odtworzenia i rozbudowy przedwojennej sieci nadawczej, przygotowywali ramówki, scenariusze audycji, a nawet grafiki. W książce „Polskie Radio w konspiracji 1939-1944” autor stara się odtworzyć historię polskiej radiofonii przez pięć lat okupacji – przywołuje analizy, prezentuje osoby i miejsca, przedstawia wspomnienia… Śledzi również drogę oficjalnej przynależności radiowców do poszczególnych organów w strukturach konspiracji i opisuje spór, jaki w tym okresie toczył się pomiędzy wojskową a cywilną komórką radiową.

Niezmiernie ciekawym fragmentem jest zacytowana analiza z 31 grudnia 1942 roku, dotycząca planowanej powojennej sieci nadawczej Polskiego Radia. Już wtedy liczono się z włączeniem do Polski Wrocławia, Gliwic, Goerlitz, Opola, Gdańska, Królewca, Olsztyna i Kołobrzegu – miast, w których przed wojną działały stacje niemieckie. Nowe obiekty miały również stanąć w takich miejscowościach jak Cieszyn, Stanisławów, Pińsk, Głębokie, Białystok lub Grodno, Lublin, Gdynia, Brześć, Częstochowa, Borysław, Rzeszów lub Przemyśl i Zakopane, a także sieć zsynchronizowana w Radomiu, Kielcach i Sandomierzu. Łącznie w granicach przedwojennej Rzeczypospolitej Polskiej miała działać jedna stacja długofalowa, 13-14 stacji w zakresie 350-550 metrów o mocy 50 kW, 9-10 stacji w zakresie 200-250 metrów o mocy 10 kW i sieć trzech stacji zsynchronizowanych w zakresie 200-250 metrów o mocy od 2 do 5 kW. Przewidziano również dziesięć częstotliwości krótkofalowych dla programu dla zagranicy i dwie stacje telewizyjne. A takich perełek jest w tej książce więcej…