Kobieta jest jak radio

Od: 27.01.1935 do: 27.01.1935

Kobieta jest jak radio – ustalono już przed wojną. Tekst przybliżający tę tezę przez ponad osiemdziesiąt lat przeleżał w magazynie Biblioteki Narodowej. Teraz dostępny jest dla każdego w internecie.

Niewielu zdaje sobie sprawę, że kobieta jest jak radjo. Biedne radjo!

Przejdźmy kolejno etapy rozwoju kobiety. Uczyńmy to w skondensowanym, zwartym skrócie. Przekonamy się, jak słodkie towarzyszki naszego żywota przedstawiają się w krytycznym ogniu porównania.

Zastrzegam się, że styl tej krótkiej przedmowy nie jest moim wynalazkiem. Tak zwykle mówią uczeni i badacze.

Dziewczę już w powijakach naśladuje z precyzją odgłosy, jakie wydaje byle odbiornik reakcyjny, kiedy zasiądzie do niego stary, wytrawny radjo-wyjec. Kto wie, czy czasem nawet nie przewyższa go artyzmem i biegłością wykonania.

Do lat piętnastu przypomina skomplikowany aparat, na którym nikt jeszcze nie osiągnął pełnego i czystego odbioru. Coś tam zawsze warczy, coś zawodzi, coś się nie udaje. Zdarzają się przeszkody atmosferyczne, trzaski i zgrzyty. Dostrojenie wymaga nadzwyczajnej delikatności i nie opłaca się z wielu względów.

Od piętnastu do trzydziestu lat każda prawie panna dzisiejsza jest super, ale to super-heterą-dyną. Wymaga dużego nakładu kosztów i ciągle naładowanego akumulatora. Najchętniej łapie Amerykę bez anteny, ale zato z gotówką.

Po trzydziestce (Boy'ę się trochę gniewu pięknych czytelniczek!) stanowi ostatnie słowo techniki... kalotechnicznej. Lampy regenerowane, słuchawki przemagnesowane, kondensatory nerwowe z precyzerem. Znawcy na takim aparacie dochodzą do wyników nadzwyczajnych. Najlepsze są właśnie odbiorniki, które się poznało na wylot, wzdłuż i wszerz.

Tak rzecz się ma do lat pięćdziesięciu.

Tu musimy cofnąć się trochę wstecz. Pomówimy o aparatach, nie powiem starych, ale przeżytych, o systemie już nieużywanym, o połączeniach i sprzężeniach poplątanych, których nikomu nie chce się rozplątywać. Mają one jednak mimo wszystko pretensję do nowoczesności, chcą by je ulepszano i reparowano. Niestety! Czas idzie wielkiemi krokami...

Od lat osiemdziesięciu kobieta przypomina odbiornik po skończonej audycji, kiedy fale uderzające w napięte struny anten już zamarłe i nie wywołują żadnego refleksu w głośnikach. Niekiedy (np. teściowa) stosuje się to i do wcześniejszego okresu (jeszcze jak!) domagając się gwałtownie gruntownego uziemienia.

A teraz, po skończonym porównaniu, niech mi kto powie, że nie mam racji!

A zresztą, kto dziś może powiedzieć z kompletną pewnością siebie, że ma rację? Znałem takiego – umarł w młodym wieku...

Nie wyczerpałem może dokładnie wdzięcznego tematu, bo muszę uderzyć się w piersi – mam maleńkiego stracha. Rozgniewane niewiasty! Brrr...

Widziałem kiedyś już taką scenę. Fruwały parasolki, kapeluze, majteczki. A biedny winowajca stał oparty o mur i gwizdał przez zęby.

Nie chciałbym być w jego położeniu.

Wyobraźcie go sobie później, w łapkach tej, co zwycięży! Po tygodniu – skóra i kości!

Coby nastąpiło gdyby tak rzucono się na niego? Nie wiem, nie chcę wiedzieć i zamykam oczy.

Możliwe więc, że jestem złym politykiem, bo piszę na temat, który ściągnie pioruny na moją niewinną głowę, ale cóż robić? Ryzykuję, choć widzę lecące w moją stronę kamienie.

Po wojsku stałem się niezwykle odważnym.

„Kobieta – la Femme”

A. Kulczyński

Przydatne informacje

Wydarzenie na mapie