Dyliżansem przez technikę XX wieku we Wrocławiu

Od: 16.12.1956 do: 31.12.2037

1 marca 1937 roku ze stacji nadawczej zlokalizowanej w warszawskim Forcie Mokotowskim po kilkuletniej przerwie ponownie popłynął sygnał radiowy. Tym razem była to lokalna stacja dla stolicy – Warszawa II – która dziś kojarzona jest głównie z pracą w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku. Po blisko osiemdziesięciu latach od tych wydarzeń znamy nazwiska pracowników Polskiego Radia, znamy głosy spikerów, przemówienia prezydenta miasta Stefana Starzyńskiego. Ale czy wiemy jak to wszystko wyglądało? Zdjęć drugiej stacji z Fortu Mokotowskiego próżno szukać w internecie czy książkach o historii radiofonii. Nie wszystko jednak stracone – pulpit sterowniczy stacji Warszawa II można dziś nie tylko zobaczyć, ale również dotknąć (no chyba, że pani przewodnik nie pozwoli). To jeden z cenniejszych eksponatów działającego we Wrocławiu Muzeum Poczty i Telekomunikacji. To jednak nie koniec niespodzianek, tuż obok stoi jeszcze starszy eksponat – zbudowany w roku 1934 i odtworzony po wojnie w latach 1947-1948 nadajnik Pomorskiej Rozgłośni Polskiego Radia z Torunia! W muzeum można również zobaczyć wzmacniacze radiowęzłowe, stare odbiorniki radiowe oraz opracowany w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym prototyp telewizora z roku 1947. A oprócz tego znaczki, skrzynki na listy, telegrafy czy dyliżanse.

Muzeum Pocztowo-Telegraficzne powstało z miłości do znaczków pocztowych. Za dzień jego narodzin przyjmuje się 25 stycznia 1921 roku, kiedy to w strukturach Referatu Znaczków Pocztowych Ministerstwa Poczt i Telegrafów stworzony został etat do spraw muzealnictwa. Gromadzone przez lata zbiory zwiedzający mogli po raz pierwszy zobaczyć dopiero w roku 1928. Cztery lata później placówka zmieniła nazwę na Muzeum Poczty i Telekomunikacji i przeniosła się do budynku Urzędu Telekomunikacyjnego w Warszawie (z wejściem od ulicy Św. Barbary 2) do pomieszczeń na piątym i szóstym piętrze. W czasie okupacji część zbiorów wywieziona została do Niemiec, reszta przeleżała w zamkniętych skrzyniach. Do ponownego otwarcia doszło w roku 1946… ale nie na długo. Telekomunikacja domagała się od muzeum zwrotu zajmowanych pomieszczeń, a planów przeniesienia do nowej siedziby nie udało się zrealizować. Warszawski epizod w historii MPiT zakończył się w trzydziestą rocznicę powstania – w roku 1951. Staraniem innych pasjonatów pięć lat później doszło do swego rodzaju reaktywacji pod nowym adresem – w gmachu dawnego Urzędu Czeków Pocztowych przy ulicy Krasińskiego 1 we Wrocławiu. Tutaj ekspozycja prezentowana jest na parterze i pierwszym piętrze. Można ją zwiedzać codziennie oprócz wtorków.

Przydatne informacje

Wydarzenie na mapie