Litewskie radio wczoraj i dziś

Od: 30.04.1997 do: 31.12.2037

Historia tak, ale w połączeniu ze współczesnością – taka myśl zdaje się przyświecać zarządzającym Litewskim Radiem i Telewizją (LRT). Kiedy w 1997 roku w siedzibie publicznego nadawcy otwarta została sala muzealna, wyglądało to podobnie, jak np. w Budapeszcie – wygospodarowane pomieszczenie funkcjonujące w oderwaniu od tego, co dzieje się na korytarzach i w studiach obok. Po kilku latach przyszła refleksja i zmiany. Wystawa wiekowego sprzętu przeniesiona została na tętniący życiem korytarz. Teraz pomiędzy gablotami można spotkać znanych z anteny dziennikarzy, zamienić z nimi kilka słów czy wziąć autograf. Obok jest największe na Litwie telewizyjne studio, w którym realizowane były m.in. tegoroczne eliminacje do konkursu Eurowizji. Nowa organizacja wymogła jednak pewne ograniczenia – na zwiedzanie trzeba się umawiać wcześniej drogą mailową…

Dziś, z uwagi na akcję #zostańwdomu, pojawienie się tam nie jest możliwe. Zapraszamy zatem do lektury nieco bardziej rozbudowanego opisu… i zachęcamy do wizyty w Wilnie osobiście, gdy tylko będzie to już możliwe.

Budowę kompleksu przy ulicy Konarskio 49 rozpoczęto na początku lat pięćdziesiątych. Pierwotnie miała się tam mieścić szkoła. Plany zmieniły się wraz z pomysłem uruchomienia na Litwie telewizji. Wówczas okazało się, że w przedwojennej siedzibie Polskiego Radia Wilno, gdzie w tym czasie nadal funkcjonowała wileńska rozgłośnia, brakuje miejsca dla nowego medium. Stąd też – na długo przed wybudowaniem słynnej wieży telewizyjnej – emitowano sygnał. Współczesną makietę kompleksu – wraz z niezrealizowanymi jeszcze inwestycjami – można oglądać w drodze do wspomnianego wyżej korytarza… A już na samym wejściu gości wita gablota z przedsmakiem tego, co można zobaczyć w środku…

Tuż obok makiety pierwsza historyczna atrakcja – wózek operatora kamery… a kilka kroków dalej niespodzianka – postery poświęcone uruchomionemu w 1927 roku Polskiemu Radiu Wilno i jego najbardziej znanym pracownikom – Witoldowi Hulewiczowi i Czesławowi Miłoszowi. Niestety tekst – nie licząc skanów przedwojennych wydawnictw – jest jedynie po litewsku.

Do serca historycznej części wycieczki trafia się po pokonaniu kilku schodków. Po prawej stronie znajdują się dwie obszerne gabloty, sięgające od podłogi do sufitu. W pierwszej można podziwiać radioodbiorniki – od najstarszych po te wyprodukowane w latach siedemdziesiątych XX wieku – oraz oglądać zdjęcia litewskich radiowców. Druga poświęcona jest telewizji. Jest tu też miejsce szczególne dla litewskich dziennikarzy – kącik poświęcony radzieckiej interwencji z roku 1991.

Ekspozycja po lewej stronie korytarza pokazuje sprzęt studyjny – konsolety, magnetofony, mikrofony, kamery… a nawet wykorzystywane w telewizji stroje teatralne.

W drodze z dużego studia telewizyjnego do najnowocześniejszego na Litwie studia, w którym realizowana jest telewizja śniadaniowa uwagę przykuwa stojący na podwórku wiekowy wóz transmisyjny… oraz boisko do koszykówki.

W siedzibie LRT są miejsca bardzo nowoczesne, jak wspomniane już studio telewizyjne…

…czy studia LRT Radijas (zaraz po wymianie konsolety) i młodzieżowego LRT Opus…

…są jednak też miejsca w kategorii retro. To studio radiowe, w którym przygotowywane są audycje w języku polskim, emitowane codzienne w programie LRT Klasika o 14:30 czasu litewskiego.

Szczegółowe informacje dotyczące zwiedzania dostępne są – w języku litewskim – na stronie: https://apie.lrt.lt/apsilankykite/muziejus. Moimi przewodnikami po LRT byli pani Raimonda Impolevičienė oraz pan Dariusz Malinowski z redakcji polskiej LRT. Dziękuję im za poświęcony czas, a Czytelników jeszcze raz zachęcam do odwiedzin, gdy tylko będzie to możliwe.

Przydatne informacje

Wydarzenie na mapie