PTR powstało w roku 1922 z połączenia dwóch najstarszych zakładów radiotechnicznych w Warszawie – Radjopol i Farad. Jako pierwsza polska firma produkowało cywilny sprzęt radiowy. Już jesienią 1924 roku – nie czekając na rozstrzygnięcie ogłoszonego kilka miesięcy wcześniej konkursu koncesyjnego na organizację polskiego radjofonu – rozpoczęło próby przyfabrycznej stacji nadawczej, która w myśl przepisów służyć miała do testowania produkowanych odbiorników. Kilka miesięcy później – 1 lutego 1925 roku – uruchomiono regularną emisję. Program trwał godzinę dziennie i można go było usłyszeć na fali 385 metrów. Studio zorganizowane zostało w pałacyku przy ulicy Narbutta 29, gdzie Polskie Towarzystwo Radiotechniczne miało swoją siedzibę.
Już po dwóch miesiącach pojawiły się pierwsze kłopoty. Oczekiwanie na przyznanie koncesji przeciągało się, a środki pozyskiwane ze sprzedaży odbiorników nie były w stanie pokryć kosztów emisji programów. Do zapowiadanego na koniec kwietnia końca emisji jednak nie doszło – z pomocą przyszli słuchacze – ale w myśl powiedzenia „co się odwlecze, to nie uciecze” problem powrócił miesiąc później. Od czerwca 1925 roku emisje PTR miały charakter okazjonalny. Do przywrócenia stałych programów miało dojść w sierpniu, ale nie doszło – wcześniej ministerstwo ogłosiło, że koncesja trafi do Polskiego Radia. Po kolejnych trzech miesiącach przerwy stacja Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego we współpracy z Polskim Radiem powróciła na falę 385 metrów i pozostała tam do 14 marca 1926 roku, kiedy to z uwagi na prace związane z montażem przy Narbutta stacji nadawczej PR musiała zakończyć nadawanie.
Więcej o stacji Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego w drugim odcinku „Radiowych adresów”.