„Nowa radjostacja polska zalicza się do największych na kontynencie”, „Na całą Europę promieniuje myśl i muzyka polska” – w styczniu 1927 roku pisał redaktor dziennika „ABC”, relacjonując wycieczkę przedstawicieli prasy do uruchomionej miesiąc wcześniej stacji nadawczej Polskiego Radia. Budowa dwóch 75-metrowych wież stojących na wałach fortecznych w odległości 130 metrów od siebie rozpoczęła się jesienią 1926 roku. Wcześniej Polskie Radio wydzierżawiło od spółki Agril około 10000 metrów kwadratowych dawnego fortu za cenę jednego kilograma żyta za każdy metr kwadratowy. Kontrakt zawarty był na osiem lat z możliwością przedłużenia do piętnastu. Nadajnik – z opóźnieniem wywołanym „strajkiem węglowym” – dostarczyła brytyjska firma Marconi. Próby rozpoczęły się 15 grudnia 1926 roku.
W 1931 roku emisja programu Polskiego Radia przeniesiona została do Raszyna, a niewykorzystywany nadajnik z fortu trafił – po modernizacji – do Poznania. Stacja nadawcza przy Racławickiej odżyła w marcu 1937 roku, kiedy to rozpoczęto nadawanie programu Warszawa II. Tym razem 10-kilowatowy nadajnik wyprodukowany został w mieszczących się pod tym samym adresem warsztatach Polskiego Radia. Po zajęciu stolicy Niemcy wykorzystali obiekt do emisji programu Warschau. W 1944 roku radiostacja została zniszczona.
Źródło: „Gdzie stanie nowa radjostacja”, „Rzeczpospolita”, 21.08.1926; Mjr inż. K. Krulisz „Centralna Stacja Radjofoniczna w Warszawie”, „RAdjo”, 19.12.1926, „Nowa radiostacja polska”, „ABC”, 29.01.1927; Stanisław Miszczak „Historia radiofonii i telewizji w Polsce”.
W naszym wykazie staramy się prezentować możliwie aktualne i dokładne dane. Widoczny spis zawiera nadajniki, które aktualnie pracują (legalnie lub bez pozwolenia radiowego "B"), które pracują okresowo "O", lub których uruchomienie jest planowane w najbliższej przyszłości "UP". Tabela nie zawiera nadajników, które są na etapie uzgodnień w KRRiT / UKE - te znajdziesz w Poczekalni .