W programie stacji próbnej PTR na poniedziałek, 23 marca 1925 roku, ponownie przewidziano występ artystów Teatru Nowości. Tym razem pieśni i arie operetkowe wykonywali Władysław Szczawiński, ówczesny dyrektor tej sceny, oraz jedna z największych gwiazd polskiej operetki – Kazimiera Niewiarowska. Prasa nie podała szczegółowej listy utworów, można jednak przypuszczać, że nie zabrakło wśród nich przebojów z granych ówcześnie operetek, które promowane były w prasie nazwiskiem Niewiarowskiej – „Madame Pompadour” oraz „Księżniczka w masce”.

A w tym czasie było to już nazwisko, które potrafiło przyciągnąć publiczność… choć byli też tacy, którzy odsądzali ją od czci i wiary. „Żądna władzy i sławy, goniąca za sensacją” – pisał o niej Ludwik Sempoliński, „niezwykle urodziwa, uchodziła za osobę ambitną i zdecydowaną, doskonale też wiedziała, że skandal przekłada się na popularność” – to zdanie autora książek historycznych, Sławomira Kopra. Choć z tym odbiorem urody bywało różnie – „Encyklopedia Teatru Polskiego” odnotowała: „Niezbyt przystojna, ale zgrabna, porywała widownię nie tyle swoim głosem, ile temperamentem i wdziękiem urodzonej aktorki” – co do temperamentu, sensacji i skandalu recenzenci pozostają zgodni… a to m.in. za sprawą roli w operetce „Najpiękniejsza z kobiet”, gdzie w roku 1924 Niewiarowska, jako druga polska aktorka – po Mili Kamińskiej w sztuce „Żywy Budda” na scenie Teatru im. Bogusławskiego – obnażyła piersi przed publicznością. Choć akurat to dla radia miało drugorzędne znaczenie… Zresztą, jak pokazuje fotografia wykonana artystce przy mikrofonie stacji PTR, tego dnia nie występowała w stroju Ewy…

Urodzona około roku 1890 – dokładna data urodzin nie jest znana – podobnie zresztą jak Władysław Szczawiński zadebiutowała na scenie w Kaliszu. Jeszcze w tym samym roku – 1911 – przeniosła się do Warszawy. Podczas pierwszej wojny światowej wyjechała do Rosji, gdzie do roku 1922 z sukcesami występowała m.in. w Piotrogrodzie (dziś Petersburg) i Moskwie. Tam też związała się z Władysławem Szczawińskim, z którym występowała również po powrocie do Polski.

Dziewięć miesięcy po tym radiowym występie otworzyła własny teatr, który nazwała swoim nazwiskiem. W sali na 600 osób przy ulicy Jasnej 3 w Warszawie prezentowany był królewski repertuar operetkowy oraz spektakle dla dzieci. Teatr przestał funkcjonować w październiku 1926 roku po wyjeździe artystki do Paryża, gdzie chciała rozpocząć karierę międzynarodową. Po powrocie do Polski – wiosną 1927 roku – podjęła kolejną próbę stworzenia sceny, tym razem ze swoją odwieczną rywalką, Lucyną Messal (zasłynęła tym, że podczas przedstawienia po raz pierwszy zatańczyła tango, uznawane za taniec bezwstydny i wyuzdany). W maju odbyły razem nieudane tournée do czeskiej Pragi. Jak Sławomir Koper z Tomaszem Stańczykiem napisali w książce „Ostatnie lata polskiego Wilna”, skończyło się tym, że w mieście nikt nie rozwiesił plakatów zapraszających na występ. W efekcie, aby pokryć koszty podróży powrotnej, Niewiarowska musiała sprzedać swoją biżuterię. Wyjazd do Wilna miesiąc później okazał się jeszcze bardziej pechowy. To, co zaszło w wagonie kolejowym, w którym nocowała, opisał Ludwik Sempoliński w książce „Wielcy artyści małych scen”:

Niewiarowska w koszuli tylko prała przy zamkniętych drzwiach w benzynie nad miednicą na podłodze […] suknię i po upraniu zawołała garderobianą, aby ją od niej przejęła. Na korytarzu stała paląca się maszynka spirytusowa. Po uchyleniu drzwi płomień z „prymusa” spowodował wybuch rozpylonej w powietrzu benzyny.

Poparzenia trzeciego stopnia trzech czwartych powierzchni ciała okazały się śmiertelne. Zmarła 1 lipca 1927 roku.

Ilustracja tytułowa: Kazimiera Niewiarowska podczas spektaklu „Księżniczka w masce”

Źródło ilustracji tytułowej: Narodowe Archiwum Cyfrowe