We wtorek, 24 marca 1925 roku, w bezpartyjnym dzienniku ilustrowanym „Echo Warszawskie” pod znamiennym tytułem „Europeizacja poczty” ukazał się wywiad z generalnym dyrektorem Poczt i Telegrafów Janem Moszczyńskim. Większa część tekstu dotyczyła rozbudowy sieci telefonicznej, wymiany central na automatyczne, budowy połączeń z Warszawy przez Kraków do Wiednia, przez Poznań do Berlina i przez Wilno do Rygi, a także mechanizacji komunikacji pocztowej. Tu dążono do tego, aby listonosze wybierający listy ze skrzynek przesiedli się z zaprzęgów konnych do samochodów…

Zamierza się także wprowadzić w większych urzędach stemplowanie przesyłek listowych za pomocą specjalnych maszyn o popędzie elektrycznym lub ręcznym. W planie są również automaty do przyjmowania listów poleconych oraz sprzedaży znaczków pocztowych. Dalej projektuje się urządzenie w Warszawie poczty pneumatycznej w celu spieszniejszego doręczania korespondencji miejscowej.

Ostatnia część rozmowy dotyczyła poczty lotniczej. Wróćmy jednak do tego, co dyrektor Moszczyński odpowiedział na pytanie o koncesje na stacje nadawcze.

O koncesję ubiega się 10 firm, z których 2 o koncesje częściowe (lokalne). Wszystkie ubiegające się firmy są krajowe. Co do paru jednak zachodzi możliwość, że uczestniczy w nich kapitał zagraniczny. Sprawa po sformułowaniu konkretnych postulatów przez GDPiT znajduje się w stadjum końcowem rozważań koncesyjnych. Ważniejsze z warunków stawianych przez Rząd ubiegającym się o koncesję streszczają się w żądaniach, aby ubiegający się reprezentował dostateczny zespół sił krajowych fachowo i naukowo wykwalifikowanych, obejmował swem przedsiębiorstwem ośrodki odnośnej wytwórczości krajowej i dawał gwarancję spowodowania rozwoju przemysłu krajowego, posiadał koneksję z ośrodkami przemysłu zagranicznego oraz uprawnienia patentowe, zabezpieczył rozbudowę sieci zapewniającą odbiór produkcji radjofonicznych najszerszym sferom, wreszcie rozporządzał kapitałem krajowym z ewent. udziałem obcego, lecz w wysokości nie majoryzującej kapitału krajowego.

Dziennikarz zapytał także o radiofonizację poprzez instalację głośników na placach i ulicach…

Sprawą tą zajmie się ewentualnie Konsorcjum o kapitale mieszanym – ze współudziałem Rządu – które otrzyma wzmiankowaną koncesję na wyłączną eksploatację radjotelefonji w Polsce. Moim zdaniem nie będzie przeszkody, aby stacje takie urządzono podobnie, jak zagranicą.

I tu pada (nadal jeszcze) liczba dziesięciu kandydatów oraz całkiem pokaźna lista wymagań, niekiedy wykluczających się, które zdaniem Rządu powinien spełniać koncesjonariusz…

Tego samego dnia dziennikarz „Expressu Porannego” zwracał uwagę na rolę, jaka czeka radio… na rynku zbożowym.

Jaka to szkoda, że radjotelefony są dotychczas ciągle jeszcze osobliwą rzadkością w Polsce! Bo przecież… gdyby nasi pt. paskarze zbożowi mogli przynajmniej od czasu do czasu przysłuchać się… bodaj półuchem pogadankom na szerokim świecie – tupet ich w wyznaczaniu cen rynkowych byłby cokolwiek powściągliwszy. Tak przynajmniej wolno przypuszczać, słysząc światłe opinje tych naszych „żywicieli”, – że proszę uważać i wcale się nie śmiać! – idą za tętnem rynków światowych. A tymczasem… Na posiedzeniu giełdy towarowo-zbożowej w dniu 23 bm. w Warszawie zawierano tranzakcje po 34 złote za kwintal żyta loco stacja załadowcza – kiedy w Stanach Zjednoczonych i Argentynie tendencja zwyżkowa się załamała i na giełdzie zbożowej w Chicago notowano ceny żyta na maj (w przeliczeniu na złote za 100 kilogramów) […] 17 marca 25,31 zł.

Na zakończenie jeszcze kartka z kalendarza. 24 marca 1925 roku czterdzieste trzecie urodziny obchodził Zygmunt Chamiec, pomysłodawca i założyciel spółki Polskie Radio. Do jego biografii będziemy jeszcze w naszym cyklu wracać.

Ilustracja tytułowa: Generalny Dyrektor Poczt i Telegrafów Jan Moszczyński oraz fragment wywiadu z nim w „Echu Warszawskim”

Źródło ilustracji tytułowej: Narodowe Archiwum Cyfrowe, „Echo Warszawskie”, 24.03.1925