Prasa branżowa już od pierwszych swoich numerów przygotowywała swoich czytelników do nadejścia koncesjonowanego radjofonu. We wrześniu 1924 roku na łamach „Radio-Amatora” padło pytanie „Jakim będzie Broadcasting w Polsce”. W spisie treści jako jego autor wskazany został S. Dezikowski, jednak tekst podpisany jest inicjałami S.O., co – jak wskazał Maciej Józef Kwiatkowski – oznacza Stanisława Odyńca.

Pamiętać należy, iż broadcasting nie jest samą tylko rozrywką i przyjemnostką, przeciwnie wchodzi na arenę, jako nowy czynnik wielkiej doniosłości w dziedzinie gospodarczej i oświatowej. To też nie można go traktować jako objekt zbytku, od którego pobiera się obfity haracz na rzecz państwa i właścicieli uprzywilejowanego przedsiębiorstwa – pisał. Wiadomo nam, iż ze strony kilku grup ubiegających się o koncesję czynione są dyskretne starania o przyznanie im w koncesji takich warunków, któreby uprzywilejowały je nie tylko w granicach Broadcastingu, ale i w dziedzinie fabrykacji aparatów. Skutkiem tego byłoby uniemożliwienie egzystencji tych przedsiębiorstw, które wychodząc bez miejsca w konkursie chciałyby zająć się działalnością przemysłową. Starania te mają niezdrowe tendencje spekulacyjne i jako takie powinny być zaniechane.

Należy podkreślić, iż oferenci Broadcastingu starając się o otrzymanie koncesji wzajemnie utrudniają sobie sytuację – i za pomocą ukrytych zabiegów stwarzają sobie nawzajem przeszkody, przezwyciężenie których zabiera dużo czasu. W ten sposób kwestia broadcastingu nie znajduje swego rozwiązania, które coraz bardziej się odwleka ze szkodą dla interesów polskiego radjoamatorstwa. Naszem zdaniem nie powinno tu być miejsca na współzawodnictwo, a przeciwnie należałoby raczej dążyć do zespolenia wysiłków i do współdziałania.

S.O. kończył swój tekst swego rodzaju apelem:

W kilku grupach ubiegających się o koncesję znajdują się ludzie powszechnie znani i poważani, zaś w tendencjach tych grup nie widzimy nic coby miało wyżej wymienionym podstawowym założeniom przeczyć. A w takim razie, ponieważ w grę nie wchodzi business czy to polityczny czy gospodarczy, kilka z tych grup powinnoby się połączyć razem i na gruncie dążeń kulturalno-społecznych znaleźć platformę porozumienia. Nie wątpimy, iż w tym wypadku wzięte będą pod uwagę życzenia radjo-amatorów, którzy z upragnieniem oczekują słuchania polskiej stacji Broadcastingu.

W pierwszym numerze „Radio-Amatora” poza tym znalazły się przywoływane już w poprzednim odcinku „Nasze cele”, treść ustawy z 3 czerwca 1924 roku, wyjaśnienie „Czym jest radjoamatorstwo”, „Pierwsze kroki radjoamatora”, „Wywiad w Generalnej Dyrekcji Poczt i Telegrafu” i „Słów kilka o radjotelegrafii polskiej”, a ponadto powtarzany później wielokrotnie apel „Radjoamatorzy, organizujecie się!”, „Radjo-migawki”, komunikaty, rozmaitości i „rozkład godzin transmisyj radjofonicznych”.

Ilustracja tytułowa: Pierwszy numer „Radio-Amatora”

Źródło ilustracji tytułowej: „Radio-Amator”, 1/1924