W kolejnych numerach z roku 1924 „Radio-Amator” konsekwentnie zajmował się różnymi aspektami planowanego broadcastingu. W numerze piątym z 10 grudnia ponownie poruszona została kwestia monopolu. Niepodpisany autor pisał:

Broadcasting może być eksploatowany przez Rząd lub na zasadzie koncesji przez jedno lub kilka przedsiębiorstw prywatnych. Próby eksploatacji przez rząd nie udały się nigdzie (Niemcy); a obecnie system ten całkowicie prawie jest zaniechany. System kilku koncesji udzielonych kilku grupom lokalnym lub też działanie w kraju kilku organizacji zajmujących się nadawaniem programów broadcastingowych (Niemcy i Francja) nie dał dobrych wyników z tego powodu, że przy tym systemie niema możności racjonalnej eksploatacji większych i lepszych stacji nadawczych ze względów finansowej i technicznej natury. Prawdopodobnie dla tych przyczyn w chwili obecnej w Niemczech nastąpiła już fuzja wszystkich lokalnych przedsiębiorstw. System koncesji udzielonej jednemu tylko konsorcjum na cały kraj, któreby łączyło w sobie wszystkie czynniki zainteresowane dał najlepsze wyniki. Jaskrawym przykładem tego jest Anglja, gdzie system ten zadowolił i rząd i przemysł krajowy, sfery handlowe, a przede wszystkim społeczeństwo, umożliwiając mu słuchanie pierwszorzędnych programów nadanych z wielką dokładnością i czystością.

Dalej w ośmiu punktach uzasadniał on wprowadzenie takiego rozwiązania również w Polsce:

• 1. Powstanie w kraju stacji nadawczej dużej mocy, a więc danie możności radjoabonentom słuchania jej za pomocą prostych, a więc i tanich odbiorników. Uwaga: Stacja nadawcza dużej mocy nie może powstać, o ile istnieje w kraju kilka lokalnych koncesji, udzielonych przedsiębiorstwom prowincjonalnym, gdyż każde z przedsiębiorstw może czerpać dochody tylko z części opłat abonamentowych swego okręgu, będzie zatem zarządzało nader skromnymi środkami, które jeszcze bardziej obniżone zostaną przez brak stacji dużej mocy ze względu na skromne programy lokalne i wskutek stosunkowo mały wzrost abonentów.
• 2. Harmonijne i planowe działanie wszystkich stacji nadawczych kraju, a więc i umożliwienie stosowania nadawania przekaźnikowego, co jest rzeczą niezmiernej wagi, gdyż daje możność ludności odbierania programu głównej stacji nadawczej za pomocą najprostszych kryształkowych odbiorników. Uwaga: Przy powstaniu w Polsce kilku towarzystw broadcastingowych działanie lokalnych stacji tych towarzystw nie zrobi dobrej reklamy naszemu krajowi. Te małe stacje, ubogie technicznie, będą słyszalne zagranicą słabo i źle.
• 3. Możność nadania pierwszorzędnego programu zarówno ze stacji głównej, jak i na stacjach prowincjonalnych z udziałem pierwszorzędnych sił artystycznych.
• 4. Wobec większego rozwoju broadcastingu w kraju – możliwość obniżenia taryf za korzystanie z broadcastingu. Uwaga: Przy istnieniu kilku koncesji w kraju stacja warszawska nie będzie mogła nadawać dobrego programu, nie posiadając na to środków. Każde z przedsiębiorstw prowincjonalnych bowiem będzie czerpało dochód z opłat abonamentowych swego okręgu. Najgorszą stroną takiego systemu będzie konkurencja między poszczególnymi przedsiębiorstwami, konkurencja in minus , czyli dążenie do jak najtańszego, a więc i do najskromniejszego programu swej stacji nadawczej.
• 5. Wobec powstania w Polsce stacji dużej mocy – możność doskonałego odbioru nadawanego w Polsce programu za pomocą stosunkowo prostych odbiorników we wszystkich krajach Europy, co niewątpliwie będzie nie bez znaczenia dla naszych stosunków międzynarodowych tak pod względem politycznym, jak i ekonomicznym.
• 6. Łatwa kontrola z ramienia Rządu działalności jednego t-wa z zarządem centralnym w stolicy, a więc i pewne zaoszczędzenie kosztów kontroli.
• 7. Wobec jednolitej organizacji broadcastingu w państwie – łatwość korzystania z niego w razie potrzeby przez Rząd dla celów administracyjnych i wojskowych.
• 8. Sprawność działania organizacji przy nadawaniu okólników rządowych.

Ilustracja tytułowa: Artykuł o konkursie koncesyjnym w „Radio-Amatorze”

Źródło ilustracji tytułowej: „Radio-Amator”, 5/1924