Pisaliśmy już o liczbie odbiorników zarejestrowanych na dzień 31 grudnia 1924 roku w Warszawie i w Polsce. 25 stycznia 1925 roku dane dla Wilna podał „Kurjer Wileński”.

Liczba miłośników radjotelefonji z każdym niemal dniem się zwiększa. Dotychczas wydano około 40 upoważnień na założenie radjoodbiorników. Wśród upoważnionych przeważają osoby prywatne, nabywające radjo odbiorniki do użytku własnego względnie doświadczeń naukowych. Wartość wypływająca z posiadania radjoodbiorników zwiększa się z chwilą zorganizowania broadcasting’u w Polsce. Według uzyskanych informacyj przeszły już do kompetentnych władz trzy zgłoszenia na założenie w Warszawie stacji nadawczej, której zadaniem będzie przesyłanie najnowszych wiadomości ze stolicy, odczytów i.t.p. wszystkim posiadaczom radjoodbiorników.

Wraca tu zatem ponownie kwestia liczby złożonych wniosków… Zauważmy, że w sierpniu 1924 roku w „Kurjerze Porannym” pisano o kilku wnioskach, w marcu 1925 roku w „Kurjerze Polskim” o dziesięciu, a w czerwcu 1925 roku w „Radio-Amatorze” o kilkunastu.

Jak wybrać odbiornik radziła prasa specjalistyczna. W wydawanym w Krakowie dwutygodniku „Radjo dla wszystkich” w numerze z 20 grudnia 1924 roku inż. Ferdynand Goldberg przedstawił „Praktyczne wskazówki dla kupujących radjoaparaty odbiorcze”. Zebrał je w siedem punktów.

• 1. Przed kupnem wypróbować aparat! Należy spodziewać się, że podobnie jak zagranicą tak i u nas rynek zbytu zalany wprost zostanie całą masą aparatów rozmaitej konstrukcji. Publiczność, zwabiona tanią ceną, kupuje podobne aparaty bez poprzedniego wypróbowania ich, a skutek to zniechęcenie i gniew. Kupować więc należy aparaty praktycznie zademonstrowane, chyba, że marka fabryczna i niewątpliwie znakomita konstrukcja ręczą za nienaganne funkcjonowanie aparatu. Aparaty firm nieznanych lub mało znanych w większości wypadków zawiodą.
• 2. Nie należy kierować się wyłącznie ładnym wyglądem aparatu. Dobry aparat wymaga odpowiedniego rozmieszczenia części składowych wewnątrz tak, że niezawsze piękny wygląd zewnętrzny idzie w parze z dobrocią konstrukcji.
• 3. Nie należy dawać wmawiać sobie działanie aparatu na „kilometr”. Dobry odbiór, względnie „nośność” danego aparatu zależy od tylu okoliczności ubocznych i jest rzeczą tak zmienną, że frazesy o działaniu aparatu na tyle setek lub tysięcy kilometrów są zwykłą blagą, lub conajmniej przesadą. Co najwyżej można tylko całkiem aproksymatywnie podać nośność danego aparatu, wyszczególniając jednak zarazem warunki (rodzaj i długość anteny, izolacja, pora i czas odbioru, własności terenu, siła stacji nadawczej i.t.d.) od których dane działanie aparatu zależy
• 4. Ustawa polska zabrania używania aparatów zdolnych do wysyłania własnych fal, a więc przeszkadzających sąsiadom w odbiorze. Aparaty więc ze zwrotnem wolnem sprzężeniem na antenę (freie Rückkopplung) nie będą prawdopodobnie w Polsce dopuszczane, jakkolwiek przy umiejętnem obchodzeniu się z niemi można uzyskać bardzo dobry i silny odbiór. Aparaty te poznać można po t.zw. gwizdaniu oraz po tem, że są bardzo czułe na zmianę pojemności anteny. Należy więc upewnić się u sprzedającego, że aparat niema powyższych własności i wymówić sobie możność zwrotu lub zamiany wrazie, gdyby urząd pocztowy nie zezwolił na zainstalowanie danego aparatu.

Ilustracja tytułowa: Fragment okładki pisma „Radioświat”

Źródło ilustracji tytułowej: „Radioświat” 1/1925