Problemy rodzącej się gałęzi przemysłu nie były jedynym obiektem zainteresowań prasy codziennej. Co jakiś czas – oprócz reklam – zamieszczała ona też informacje dotyczące działających już firm radiowych. 23 listopada 1924 roku łódzkie „Nowiny” wydrukowały artykuł o walnym zgromadzeniu spółki Polskie Radjo, które odbyło się w połowie listopada. Przynosi on wiele nieznanych dziś powszechnie informacji…

Niezwykła aktualność sprawy wobec lada dzień spodziewanego wydania przepisów wykonawczych, regulujących sprawę radiotelefonji w Polsce, zgromadziła prawie wszystkich udziałowców, wśród których dużo przedstawicieli świata naukowego, przemysłu i handlu oraz sfer sejmowych.

Obradom przewodniczył pan Piotr Drzewiecki. W obszernem przemówieniu skreślił prezes Zarządu spółki p. T. Sułowski dotychczasową działalność spółki. Spółka została założona w roku bieżącym w lutym. Zawiązując się w celu objęcia eksploatacji radiotelefonu w Polsce. Spółka w pierwszym rzędzie poszukała poważnej bazy technicznej przez zawarcie kontraktów z Polskim T-wem Radiotechnicznem, a za pośrednictwem tego towarzystwa z zagranicznemi: Marconi Wireless Telegraph Co. w Londynie oraz Societo Francaise Radio-Electrique i Compagnie Generale de Telegraphie sans Fil w Paryżu. Kapitał polski ma zapewnioną większość.

W maju wniosła Spółka podanie do Generalnej Dyrekcji Poczt i Telegrafów o koncesję na radiofonję (broadcasting) w Polsce. Wobec spodziewanego wkrótce wydania przepisów wykonawczych do Ustawy pocztowej sprawa oddania koncesji na broadcasting w Polsce będzie prawdopodobnie jeszcze w roku bieżącym przez Rząd rozstrzygnięta. Co do sposobu udzielenia koncesji istnieje pewna rozbieżność poglądów. Zebrani jednomyślnie całkowicie podzielili opinję w tej sprawie Związku Przemysłowców Radiotechnicznych, wyrażoną w memorjale tegoż Związku do Rządu, polegającą na tem, iż koncesja winna być udzielona jednemu konsorcjum na kraj cały, z warunkiem jednakże niezwłocznego wybudowania jednej stacji nadawczej dużej mocy w Warszawie, a w miarę rozwoju i mniejszych stacji na prowincji. Tą drogą zdaniem zgromadzenia dałaby się urzeczywistnić najściślejsza kontrola z ramienia rządu działalności przedsiębiorstwa oraz byłby uzyskany poważny atut w kierunku propagandy Polski zagranicą. Dzięki kontaktom zawartym z pierwszorzędnemi firmami zagranicznemi Spółka „Polskie Radio” jest w możności uruchomienia stacji nadawczej w Warszawie już w ciągu kilku miesięcy po otrzymaniu koncesji. Stacja ta dzięki swej dużej mocy około 20 KW będzie mogła być słyszaną w całej Polsce zapomocą najprostszych, a więc i nader tanich odbiorników, co udostępni szerokiemu ogółowi korzystania w życiu codziennem z dobrodziejstwa radiotelefonji.

Po ożywionej i interesującej dyskusji, w której parokrotnie podkreślano, iż czynniki rządowe nie powinnyby zwlekać ze sprawą udzielenia koncesji polecono Zarządowi w dalszym ciągu czynić energiczne zabiegi w kierunku najrychlejszego jej uzyskania. Dałoby to możność natychmiastowego uruchomienia stacji nadawczej w kraju.

Na liście udziałowców Spółki znajdują się między innemi następujące nazwiska: Poseł J. Brzostowski, inż. L. Chełmiński, Piotr Drzewiecki, poseł W. Gerlicz, S. Grodzki, prezydent W. Jabłoński, J. Jarmółowicz, W. Jochalski, F. Kobyliński, mec. K. Kozłowski, A. Kuhn, S. I. Landau, gen. J. Lipkowski, ks. A. Lubomirski, A. Mackiewicz, Stefan Ossowiecki, Polskie Towarzystwo Radiotechniczne, Antoni Ponikowski, Stefan Przanowski, L. Skulski, Spółka Akcyjna „Siła i Światło”, Stowarzyszenie Kupców Polskich, T. Sułowski, Jan Zagleniczny.

Szczególną uwagę przykuwa informacja o tym, że PTR było wówczas udziałowcem PR… wielu tu także polityków, handlowców, przemysłowców, inżynierów, brakuje natomiast nazwiska Zygmunta Chamca. Krył się zapewne za tymi innymi…

Ilustracja tytułowa: Reklama Polskiego Towarzystwa Radjotechnicznego w „Kurjerze Polskim”

Źródło ilustracji tytułowej: „Kurjer Polski”, 18.09.1924