W programie na wtorek, 24 lutego 1925 roku, przewidziano wieczór operetkowy z udziałem artystów kierowanego przez aktora, śpiewaka i reżysera Władysława Szczawińskiego Teatru „Nowości”. Funkcjonująca wówczas na tyłach kamienicy przy ulicy Bielańskiej 5 scena kontynuowała tradycje utworzonego w 1901 roku teatru o tej samej nazwie. Te pierwsze „Nowości” mieściły się w nowo wybudowanym budynku pomiędzy ulicami Daniłowiczowską i Długą, na końcu wytyczonej w tamtym czasie ulicy Teatralnej (później i dziś Hipoteczna). W 1921 roku – z uwagi na malejącą popularność operetek – do dotychczasowej siedziby wprowadził się Teatr im. Bogusławskiego, a „Nowości” odbudowały się w nowym miejscu. Obie lokalizacje dzieliło 250 metrów w linii prostej. W sezonie 1924/1925 zespół wystawiał m.in. operetkę „Hrabina Marica” Imre Kálmána. Polska premiera odbyła się osiem miesięcy po światowej w Wiedniu. Rok później przyszedł kryzys, którego efektem było m.in. odwoływanie przedstawień. Ostatecznie jesienią 1928 roku scena zbankrutowała. Wróćmy jednak do roku 1925, kiedy pewnie nikt jeszcze o tym nie myślał…

Przed mikrofonem w studiu przy Narbuta mieli się wówczas stawić: Wanda Szymborska, Helena Kamińska, Władysław Szczawiński, Bolesław Mierzejewski, Marian Domosławski, Józef Sendecki i Julian Krzewiński. Ten ostatni oprócz repertuaru operetkowego przedstawił również wiersz swojego autorstwa poświęcony próbnej stacji PTR. Dzięki przedrukowi w „Polsce Zbrojnej” możemy go przytoczyć po równo stu latach:

Przyszła mi oto myśl nad wyraz zbawcza…

Wyobraziłem sobie, żem stacja nadawcza.

I nuż do dzieła: toż prosta marszruta…

Dwadzieścia dziewięć, ulica Narbuta.

A więc, mój głosie, z szybkością światła ty pędź

Falą długości 385.

Fala za falą, tych fal całe rzeki

W świat płyną bliski, dalszy i całkiem daleki.

Natura ludzka jest taka zaborcza,

Że nawet fale chwyta na rozstaju

Każdziutka stacja odbiorcza,

Zwłaszcza żeńskiego rodzaju.

Więc do tych wszystkich, co mnie dziś słuchają

Lecą fale w dal

Całą zgrają.

Niosąc mą tęsknotę i żal…

Za temi

Wszystkiemi,

Którym chciałbym uroczyście,

Lecz nie mogę osobiście

Się przedstawić i pogadać

I co czuję opowiadać.

A więc ślę na wszystkie strony

Przez bajeczne radjofony

Moich uczuć plon

Damom wszystkich stron.

Więc wzruszony jestem wielce,

Gdy oświadczam się Angielce,

I choć nie wie, ktom jest zacz,

„O, I love you very much”.

O Francuzkach jedno wiem,

„Que je les aime, que je les aime…”

„Nach Wien, Berlin” przez radjo ślę skrypt:

„Ich bin verliebt, ich bin verliebt!”

Do Włoch ślę słowa te taksamo:

„Io t’amo, io t’amo!”

Wy najbliższe, czy słyszycie

Polki, kocham Was nad życie!

Do poświęceń byłbym skory,

By przez najsilniejsze amplifikatory

Życzenie staropolskie poszło w świat.

Ach, byłbym rad

By przez kordony i granice

Lamp katodowych cudem

Jutrzenka zabłysła nad ludem.

Na nice

Namiętności przeistoczyła

Ta międzynarodowa siła.

Już zamiast waśni, kłótni śni się

To staropolskie: „Kochajmy się!”.

Ilustracja tytułowa: Tekst zapowiadający wiersz Na fali 385

Źródło ilustracji tytułowej: „Polska Zbrojna”, 25.02.1925