Dzień po Romanie Rudniewskim swoje urodziny – dwudzieste drugie – obchodził Władysław Cetner, technik zaangażowany w funkcjonowanie stacji PTR. Na świat przyszedł w Warszawie w rodzinie rzemieślniczej. Podczas pierwszej wojny światowej – gdy miał jedenaście lat – w bombardowaniu Kalisza stracił ojca. Po tym zdarzeniu z matką i siostrą trafił do Moskwy. Tam w wieku czternastu lat zaczął pracować zarobkowo, aby utrzymać rodzinę. Do Polski wrócili w roku 1918. Cztery lata później ukończył gimnazjum im. Tadeusza Reytana i bez egzaminu dostał się na Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej. Działał tam w Sekcji Radiotechniki i Prądów Stałych Koła Elektrotechników. Dostrzeżony przez dziekana został skierowany do pracy w Polskim Towarzystwie Radiotechnicznym, gdzie zaangażował się w działalność próbnej stacji nadawczej.

W 1926 roku przeszedł do Polskiego Radia, gdzie został zastępcą kierownika radiostacji centralnej. W kolejnym roku brał udział w uruchamianiu stacji krakowskiej. Później zajmował się projektowaniem i budowaniem kolejnych stacji nadawczych, ale miał też na koncie opracowanie pierwszego odbiornika produkcji krajowej zasilanego prądem zmiennym z sieci. Studia ukończył w roku 1929. Kolejnym wyzwaniem podczas pracy w Polskim Radiu było uruchomienie Doświadczalnej Stacji Telewizyjnej w wieżowcu Prudentialu w Warszawie. Do wybuchu wojny był jej kierownikiem.

We wrześniu 1939 roku wraz z pracownikami Polskiego Radia ewakuował się w kierunku Rumunii. Po dotarciu do przygranicznych Zaleszczyk zmienił zdanie i pozostał w Polsce. Do czerwca 1941 roku pracował we Lwowskim Centrum Radiowym, a po wejściu Niemców został zmuszony do pracy w rozgłośni jako robotnik. Od 1942 roku przebywał w Warszawie, gdzie pracował najpierw w zakładach pocztowych, a później w produkującym silniki Perkunie. Schwytany podczas łapanki w sierpniu 1944 roku wywieziony został do obozu w Stutthofie.

Zaraz po wojnie pracował jako kierownik wydziału przemysłowego Zarządu Miasta w Elblągu, a następnie na stanowisku dyrektora technicznego rozgłośni Polskiego Radia w Gdańsku. Pod koniec 1946 roku zajął analogiczne stanowisko w Warszawie. Kierował odbudową polskiej radiofonii, a następnie zaangażował się w tworzenie telewizji. Z Komitetem do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” pożegnał się w roku 1958. Jak ustalił Krzysztof Michalski, autor biogramu w „Leksykonie twórców Polskiego Radia”, został zwolniony z powodu nieprzystąpienia do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Związał się wówczas z Instytutem Łączności, w którym pracował jeszcze podczas emerytury, na którą przeszedł w roku 1970. Był członkiem szeregu rad naukowych. Zmarł 28 grudnia 1992 roku. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Skolimowie.

Na zakończenie spójrzmy jak tej niedzieli wyglądał program radiowy na fali 385 metrów. Obok zapowiedzianego w „Rzeczpospolitej” i „Republice” śpiewu solowego Adeliny Czapskiej, sopranu opery warszawskiej, przewidziano prezentację utworów wykonanych na pianinie mechanicznym Duo-Art. Była to technologia umożliwiająca rejestrację występu pianistów nie przy użyciu mikrofonu – co potrafiło przynosić niezadowalające efekty – a maszyny perforującej podłączonej do fortepianu. Z uwagi na fakt, że perforacja nie pozwalała oddać siły, z jaką pianista uderzał w klawisze, mechanizm ten nie pozwalał na koncert na żywo. Po wykonaniu utworu pianista wraz z technikiem musieli dokonać swego rodzaju masteringu nagrania. Tę drugą pozycję oprócz wyżej wspomnianych tytułów zapowiedziały również „Kurjer Warszawski”, „Polska Zbrojna”, „Express Poranny” i „Kurjer Polski”.

Ilustracja tytułowa: Władysław Cetner

Źródło ilustracji tytułowej: Stanisław Miszczak „Historia radiofonii i telewizji w Polsce”, Warszawa 1972