Wróćmy jeszcze do inauguracji publicznych radiokoncertów w Hotelu Europejskim w Warszawie. Wydaje się, że nieco więcej szczegółów zdradzała konkurencja „Kurjera Polskiego” – „Rzeczpospolita” w wydaniu z 15 marca 1925 roku:

Publiczność, przybyła na inaugurację ze specjalnymi zaproszeniami, już na krótko przed oznaczonym terminem wypełniła salę po brzegi. W kilka minut po szóstej z pięciu głośników ustawionych w sali rozlega się, nadane przez stację warszawską PTR, tradycyjne „Uwaga” – śpiew solowy p. Janiny Dzierzbickiej… Audycja wspaniała! Koncert zespołu orkiestralnego, komunikat Pata, biuletyn meteorologiczny – również bardzo dobrze. Na twarzach zadowolenie. Warszawa kończy o 7-ej; na zagraniczne koncerty trzeba czekać całą godzinę. To też publiczność tłumnie opuszcza salę, by jeszcze raz wrócić i później wieczorem słuchać Zagranicy.

Przerwę godzinną można było wykorzystać na zwiedzenie urządzeń stacyjnych, z czego też skwapliwie skorzystałem i w towarzystwie zawsze uprzejmego dla przedstawicieli prasy kierownika stacji inż. Szymanowskiego udałem się na zewnątrz.

Nad obszernym dziedzińcem hotelowym przerzucona długa dwuteowa antena; druty doprowadzające, poprzetykane misternie przez ściany i powyginane w „ton architektoniczny” hotelu nad całym szeregiem korytarzy, przechodzą do aparatów ustawionych na scenie. Trudności z uziemieniem rozstrzygnął inż. Szymanowski w ten sposób, że pod sufitem przyległego do sceny pokoiku, na wzór pajęczyny rozwiesił przeciwwagę. Aparaty firmy „Telefunken” zwracają uwagę swoją „małolampowością” – pracuje jeden trzylampowy odbiornik, do którego w razie potrzeby załączany jest specjalny dwusiatkowy amplifikator. Trzydzieści słuchawek, umieszczonych w pierwszych dwóch rzędach krzeseł, umożliwia odbiór stacji słabszych. Pozatem szereg aparatów okazowych, z których zwraca uwagę mały odbiornik detektorowy za 40 złotych – uzupełniają urządzenie.

Ciekawe czy obaj redaktorzy byli na tym samym koncercie… Co prawda zgadza się nazwisko technika, godzina i miejsce, ale… „Kurjer Polski” pisał o nieuziemionej antenie pokojowej, odbiorniku „Siemensa” i trzech głośnikach, a „Rzeczpospolita” o uziemionej antenie nad dziedzińcem, odbiorniku „Telefunkena” i pięciu głośnikach…

Warto też zwrócić uwagę na potwierdzenie naszych przypuszczeń z felietonu sprzed miesiąca – to już nie tylko niemiecki czytelnik w liście do pisma „Radio-Umschau” pisał o charakterystycznym słowie „Uwaga”, ale też polski redaktor uczestniczący w publicznym koncercie, na którym słuchano stacji PTR. Wygląda więc na to, że owo „Hallo! Hallo!” dopiero później zadomowiło się w polskim eterze zajmując miejsce tradycyjnego „Uwaga! Uwaga!”… choć musiało czyhać już za rogiem, wszak w katowickim Teatrze Polskim wystawiono dzień wcześniej „Hallo, Hallo Radjo”…

Sobota, 14 marca 1925 roku, przyniosła też reaktywację innych radiokoncertów – organizowanych przez Koło Kulturalno-Oświatowe pracowników kolejowych okręgu bydgoskiego. Spotkania odbywały się w gmachu Dyrekcji Kolei przy ulicy Dworcowej o godzinie 20:30. Wstęp dla członków tej organizacji był wolny.

Ilustracja tytułowa: Wnętrze Sali Pomejańskiej Hotelu Europejskiego w Warszawie

Źródło ilustracji tytułowej: FotoPolska.eu: Polona.pl