„Kino zwyciężone! W Ameryce zabija je radjo. Wojna radjowa” – pod tak sensacyjnym tytułem równo sto lat temu w „Rzeczpospolitej” ukazał się tekst o rozwoju radiofonii za Oceanem. Był on oparty na równie sensacyjnym artykule pochodzącym z „Belgrader Zeitung”…

Stroną atakującą jest zrzeszenie artystów dramatycznych U.S., stroną atakowaną jest Upiór-Radjo. Wiadomą bowiem jest rzeczą, że wobec niezwykłego rozwoju radjofonji i radjotechniki w Ameryce i, w związku z tem – wielkiej konkurencji na rynku „radjowym”, każdy przeciętny yankes ma możność za kilka czy kilkanaście dolarów zainstalować w swem mieszkaniu stację radjoodbiorczą i, zależnie od usposobienia, może każdej chwili słuchać: czy to koncertów, czy odczytów, czy oper, czy wreszcie – wiadomości prasowych. Radjofonja w tym względzie poszła tak dalece na rękę małopiśmiennym i małowidzącym, że w pewnych oznaczonych godzinach czytane są od początku do końca te czy inne gazety.

Nie dziw przeto, że lubiący wygody Amerykanin w chwilach wolnych od pracy rozsiada się swobodnie na bujaku i, zaciągając się aromatem „Hawajskiego”, kosztem minimalnego wysiłku wszystkie przyjemności „sprowadza” do swego mieszkania. Zasada zaś jego: „Time is money” nie cierpi wcale na tem.

Na skutki nie trzeba było długo czekać. Pustoszały dancingi, pustoszały kluby, pustoszały teatry… a dyrekcje muszą używać niebylejakich szlagierów, by ściągnąć choć jaką taką ilość publiczności.

Artyści dramatyczni oraz pewien odłam pisarzy – postanowili w obronie swej egzystencji, wydać Radjo wojnę. Zorganizowano więc pochód Krzyżowy, a wypisane na sztandarach hasła bojowe brzmiały: „Nie pozwólcie upaść dramatowi!”, „Ratujcie sztukę!” itd. „Belgrader Zeitung” życzy artystom zwycięstwa w tej walce „na śmierć i życie”, nadmienia jednakże, że walka z Upiorem jest ciężka.

My przyłączamy również swój głos do głosu „B. Z.” i również życzymy artystom powodzenia, ale zastrzegamy się tak samo, jak wspomniana gazeta, gdyż w „walkach wiatrakowych”, zwyciężają najczęściej… Wiatraki.

Ale i na naszym, wileńskim podwórku odbyła się swego rodzaju radiowa potyczka. Tu jednak starły się ze sobą dwie… gazety – „Dziennik Wileński” i „Kurjer Wileński”. Więcej o tym zdarzeniu napiszemy jutro, z kronikarskiego obowiązku dziś odnotujmy jeszcze trzy sprawy. Pierwsza to walne zebranie Stowarzyszenia Radiotechników Polskich, które odbyło się w środę, 18 marca 1925 roku, o godzinie 20 w sali Państwowych Kursów Radiotechnicznych przy Mokotowskiej 6. Druga to odwołany z powodu podwyższania anteny radiokoncert „Kurjera Polskiego”, a trzecia – zorganizowany dla urzędników miejscowych urzędów pokaz radjofonu w gmachu gimnazjum w Turku.

Zgromadzenie dość licznie z prawdziwem zainteresowaniem wysłuchali koncertów z Berlina, Wiednia, Królewca i innych miast europejskich. Audycja była dobra, szczególniej przy wysłuchiwaniu orkiestry zespołu mandolinistów w Królewieckiej stacji broadcastingowej. Powtórny pokaz ogólnie dostępny dla szerszej publiczności odbędzie się w niedzielę d. 21 bm. o godz. 8 wieczorem, poprzedzony popularnym objaśnieniem zasady działania radjo odbiorczych stacji.

Ilustracja tytułowa: Fragment artykułu o radiu zabijającym kino

Źródło ilustracji tytułowej: „Rzeczpospolita”, 18.03.1925