W poniedziałek, 30 marca 1925 roku, odbyło się drugie zebranie radioklubu powołanego z inicjatywy Warszawskiego Wydziału Młodzieżowego Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Pierwsze odbyło się tydzień wcześniej w lokalu Polskiej Partii Socjalistycznej na Starówce. Jak informował „Robotnik”:

Zebranie otworzył tow. Jabłoński udzielając głosu tow. J. Silbersztejnowi, który wygłosił referat o Radjo podkreślając doniosłość jego zastosowania dla robotniczego ruchu kulturalno-oświatowego. Zebrani wykazali żywe zainteresowanie zabierając głos w dyskusji.

Wybrano komisję organizacyjną WWM TUR. Komisja ta ukonstytuowała się w sposób następujący: przew. tow. Kruszyński – Praga, sekret. tow. Kwiatkowski – Starówka, skarb. tow. Włodarczyk – Jerozolima.

Na zebraniu uchwalono rozpocząć budowę aparatu własnymi siłami, jednocześnie przystąpić do propagandy radio-amatorstwa wśród młodzieży robotniczej w formie odczytów.

O postępach prac będziemy informować w kolejnych odcinkach…

W tym czasie prężnie działało Koło Kulturalno-Oświatowe Pracowników Kolejowych Okręgu Bydgoskiego, które na łamach „Gazety Bydgoskiej” przypominało o codziennych radiokoncertach, które odbywały się w gmachu Dyrekcji Kolejowej przy ulicy Dworcowej. Warto też odnotować propagowanie radia w wojsku…

D-cy oddziałów KOP starają się w różny sposób urozmaicić swym żołnierzom monotonję służby i pobytu w odludnych okolicach granicznych. Coraz więcej oddziałów zaopatruje się w radjo stacje odbiorcze i w wolnych od służby chwilach żołnierze KOP a nierzadko i ludność miejscowa przysłuchuje się koncertom i produkcjom radjowym. Przed koncertami oficerowie tłumaczą słuchaczom zasady radjo, wzgl. tematy koncertów.

To doniesienie z „Dziennika Wileńskiego” z 29 marca 1925 roku.

Poniedziałek, 30 marca, był kolejnym dniem, w którym prasa nieco dokładniej rozpisywała się o tym, co można było usłyszeć na fali 385 metrów. Tego dnia skrzypaczka Lidia Kmitowa wykonywała dwa utwory polskiego kompozytora Henryka Wieniawskiego. Był to Polonez koncertowy D-dur oraz Capriccio-Valse op. 7.

Lidia Kmitowa z pochodzenia była Rosjanką. Urodziła się w roku 1888 w Moskwie. Gry na skrzypcach uczyła się w Niemczech. W Warszawie osiadła w roku 1921. Wykładała w stołecznym konserwatorium, wśród uczniów mając m.in. Witolda Lutosławskiego (w latach 1926-1932). Przed mikrofonem stacji Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego występowała kilkadziesiąt razy – solo oraz ze swoim kwartetem smyczkowym. Wraz z nią grał m.in. Karol Stromenger. Później związała się z Polskim Radiem. Zmarła w wieku 79 lat. Pochowana została na cmentarzu bródnowskim w Warszawie.

Tymczasem jutro ponownie zajrzymy za kulisy stacji PTR…

Ilustracja tytułowa: Trio Kmita

Źródło ilustracji tytułowej: „Radjofon Polski” 2/1926