Opisywaliśmy już jak wyglądała praca w stacji PTR w pierwszych dniach nadawania. Redaktor „Warszawianki”, podpisujący się (Ł), sprawdził jak wyglądało to po blisko dwóch miesiącach działalności. Jak można wywnioskować z drukowanego w prasie programu, był to dokładnie 28 marca 1925 roku.

Korzystając z zaproszenia dyrektora PTR p. Rudniewskiego udałem się wczoraj na ul. Narbuta do stacji nadawczej warszawskich radjofonów. Budynek świeżo wybudowany miłe czyni wrażenie. Jest właśnie godzina nadawania koncertu. W pokoju nadawczym zasłanym miękkimi dywanami i obitym draperjami mikrofon. W rogu fortepian i pulpity dla skrzypków. P. Rudniewski staje przed mikrofonem i uroczyście zapowiada:

– Uwaga! Odegrana będzie fantazja z opery „Traviatta” przez zespół orkiestry PTR.

Orkiestra rozpoczyna grać. W poczekalni czekają inni artyści, którzy mają dziś wystąpić. Nerwowym krokiem chodzi p. Sendecki, gdyż jest już późno i śpieszy się do teatru „Nowości”.

– Niech pan sobie wyobrazi – opowiada mi – Mierzejewski zachrypł i nie może wystąpić na dzisiejszej premierze „Pereł Kleopatry”. Zdaje się, że będę musiał go dziś zastąpić, a jestem prawie, że nie przygotowany…

Wreszcie przyszła kolej i na p. Sendeckiego. Słyszę znowu zapowiedź:

– Uwaga! Artysta operetki „Nowości” p. Sendecki odśpiewa „Romans cygański”.

A po chwili nie tylko w Warszawie, ale w dosłownem znaczeniu tego wyrazu w całej Polsce wszyscy posiadacze radjofonów zachwycają się miłym śpiewem sympatycznego artysty.

Czekając swej kolejki p. Adamus flirtuje tymczasem z pierwszą w Polsce i najbardziej uroczą „radjofonistką” p. K. Potem gra „całej Polsce” Polonez Moniuszki. Na koniec jeszcze nieodłączna „Ciotka” i biuletyn stacji meteorologicznej.

– Czy koncerty stacji warszawskiej PTR słychać dobrze w całej Polsce? – zapytuję.

– Doskonale – odpowiada p. Rudniewski – nawet na najdalszych kresach. Nietylko zresztą w Polsce, ale nawet i w Paryżu i Berlinie przy sprzyjających warunkach atmosferycznych.

– Na jakich podstawach finansowych oparte jest przedsiębiorstwo?

– Nadawanie koncertów robimy jedynie w celach propagandowych, bezinteresownie.

I znowu „uwaga”… Co warte odnotowania, autor wspominał również, że oprócz występów zaproszonych gości i wykładów naukowych stacja nadawała już wówczas biuletyny giełdowe i informacje sportowe.

Na koniec Czytelnikom należy się jeszcze wyjaśnienie. Józef Sendecki nie musiał wcielać się tego wieczoru w rolę partnera Kazimiery Niewiarowskiej. Ostatecznie na premierze „Pereł Kleopatry” wystąpił zachrypnięty Bolesław Mierzejewski, czego nie omieszkała odnotować warszawska prasa. Choć samo libretto nie zyskało uznania redaktorów (ubogie, wyjałowione – nie bez powodzenia – przez tłumacza z dowcipu), pomysłowa reżyseria i atrakcyjne wkładki sprawiły, że można było odnotować „olbrzymi sukces”.

Ilustracja tytułowa: Studio próbnej stacji PTR

Źródło ilustracji tytułowej: „Radjo dla wszystkich” 7/1925