Fantazja z opery Trubadur Verdiego, czardasz z opery Duch wojewody Grossmana czy utwór Pretty Kitty Kelly Edwarda Nelsona to tylko niektóre z pozycji, które po wznowieniu emisji mogli usłyszeć słuchacze stacji próbnej PTR. Mogli, chyba, że mieszkali w Poznaniu…

We wszystkich polskich miastach stacje pocztowe i wojskowe zamilczają na czas nadawania jedynej polskiej stacji radjotelefonicznej, a w Poznaniu, w mieście posiadającem największy procent ludności polskiej, stacja łukowa systematycznie zagłusza stację radjofoniczną.

A wszystkie precedensy przemawiają za tem, że jest zupełnie możliwem unieruchomienie stacji łukowej na tę godzinę. W swoim czasie, kiedy w Poznaniu zawiązało się Towarzystwo zapisane „Radjoklub” z wiceprezesem Dyrekcji Poczt na stanowisku prezydjalnem, poznańska stacja łukowa przez dłuższy czas była unieruchomiona na czas trwania koncertów rządowej niemieckiej stacji z Koenigswusterhausen ze zwykłem „Deutschland über alles” na zakończenie. Niech ta nasza pierwsza polska stacja będzie jeszcze słaba i niezbyt ciekawa pod względem programów, lecz ona przypomina nam doraźnie, że i u nas w Polsce rozwija się radjofonia. My chcemy mieć możność stałego jej słuchania i prosimy Dyrekcję Poczt o zrobienie dla pierwszej polskiej stacji tego, co było możliwem w swoim czasie dla Koengswusterhausen.

Apel ten ukazał się na łamach „Kurjera Poznańskiego”. Tymczasem w Warszawie kabaret Qui Pro Quo po raz setny wystawiał słynną „Ciotkę”…

Po zakończeniu zwykłego programu odbył się „uroczysty” obchód jubileuszu rozpoczęty „okolicznościowem” przemówieniem p. Toma i odczytaniem przezeń depesz gratulacyjnych. Następnie „z ramienia publiczności” przemawiali pp. Cybulski i Boroński, przyczem ten ostatni dokonał fantastycznych obliczeń iście „astronomicznej” frekwencji na „Ciotce” i – co obudziło największą sensację – odśpiewał w przekładzie na język „szmoncesowy”. Wreszcie udzielono głosu samej „ciotce”, która ukazała się tym razem na scenie „osobiście” w postaci olbrzymiej lali. Od wewnątrz rozlegał się tubalny głos p. Brackiej, domagającej się w imieniu „ciotki” – wuja… Na zakończenie odegrano hymn… monarchistyczny i odśpiewano jeszcze raz ukochaną „ciotkę”.

Owacjom i oklaskom nie było końca. Ktoś dowcipny słusznie zauważył: „Kto nie widział „ciotki”, temu się nie kłaniam…”. Ale czy są jeszcze tacy?

Tymi słowami setne przedstawienie relacjonował redaktor „Kurjera Polskiego”… Trzy dni wcześniej ukazała się recenzja podpisana pseudonimem K. B-ski w „Trubadurze Polskim”.

Sympatyczny teatrzyk przy ulicy Senatorskiej święci kasowe sukcesy, wystawiając wielką radjo rewję pt. „Hallo – Ciotka”. Zasłużone laury zbiera p. Konrad Tom, jako współautor rewji i wykonawca głównej roli. Pomimo rozmaitych sprzecznych poglądów, twierdzę stanowczo że p. Tom jest bezkonkurencyjnym artystą kabaretowym w całej Polsce. P. Zimińska, właścicielka najcudniejszych nóżek w Warszawie, czaruje nas swym słodkim szczebiotem i rozkoszną naiwnością. P. Ordonówna stoi zawsze na wysokości zadania, jak zwykle świetna pełna ekspresji i temperamentu. P. Zawisza-Krukowski w „Markicie” wykazał nam iż po za imponującemi warunkami głosowymi posiada dużo kunsztu aktorskiego. Świetnie wypadł sketch pt. „Verat”, pomysłowy eksperyment w wykonaniu pp. Macherskich i Halicza. Pastel satyryczny pt. „Wieża Eifel” pomimo wzorowej gry p. Lawińskiego, robi b. niesmaczne wrażenie dzięki strasznie starym kawałom, które można znaleźć w każdym kalendarzu z roku 1902. Program uzupełniają pp. Pogorzelska, Bracka, Jarossy, Koszutski, Olsza i Broński. Orkiestra pod batutą p. Zygmunta Wiehlera. Reżyserja F. Jarossego. Inscenizacja Konrada Toma.

We wtorek rozpoczął się również pierwszy międzynarodowy kongres zwolenników radia w Paryżu. Więcej o nim napiszemy w najbliższych dniach.

Ilustracja tytułowa: Setne przedstawienie „Ciotki”

Źródło ilustracji tytułowej: „Ilustracja” 19/1925