W sobotę, 18 kwietnia 1925 roku nikt jeszcze nie przypuszczał, że na uruchomienie pierwszej regularnej stacji nadawczej w Polsce trzeba będzie czekać równe dwanaście miesięcy. Ale narzekań na tempo wdrażania „radjofonu” już wówczas nie brakowało. Ledwie dzień wcześniej Eugeniusz Porębski na łamach „Polski Zbrojnej” pisał:

Uświadomienie nasze w dziedzinie radjotechniki posuwa się żółwim krokiem. Kilka miesięcy upłynęło od chwili wydania przepisów wykonawczych, a ruch radjoamatorski nie rozwinął się tak, jakby należało oczekiwać. Znacznie gorzej przedstawia się sprawa polskiej stacji nadawczej. Z jednej strony ponosi pewną odpowiedzialność Gen. Dyrekcja Poczt nie przygotowawszy jeszcze należycie warunków do koncesji, ale nie mniej winną jest publiczność, która nie domaga się stacji jak najprędzej, brak zaś własnej stacji nadawczej uniemożliwia nabycie aparatów tańszych i dostępniejszych szerszemu ogółowi.

Istne błędne koło znane w tej branży do dziś…

Pomińmy wreszcie kwestję, kto winien i co będzie – a zastanówmy się nad tem, jaką chcielibyśmy mieć swoją stację nadawczą.

[…]

Niema obawy, by stała się ona kuźnią polityczną, gdyż warunki koncesji stanowią o jej bezwzględnej apolityczności: może jednak stacja taka być bardziej poważnie prowadzoną, a może nawet zejść do rzędu taniej rozrywki bez głębszego sensu.

W tej sprawie musimy wypowiedzieć się szerzej i zainteresować liczne grono osób. Pamiętajmy, że nasza stacja, jako jedyna w Polsce będzie ciekawie słuchana przez wrogą i życzliwą nam zagranicę. Pamiętajmy, że każde słowo rzucone radjofonem odbija się szerokim echem i wywiera większe znaczenie niż wiadomość dziennikarska. Dotychczasowe programy warszawskiej stacji nadawczej posiadają bardzo interesującą i co najważniejsze przeważnie polską muzykę. Pozatem kilka komunikatów prasowych i wiadomości meteorologiczne. Program tej stacji zostanie nieco powiększony w najbliższym czasie, lecz jest on jeszcze zbyt skromny w porównaniu do programów zagranicznych. Przyznać trzeba, że muzyka warszawskiej stacji stoi na wysokim poziomie i przewyższa pod tym względem programy wielu innych stacyj europejskich. Wiadomo nam jak dokuczyły wszystkim jazzbandy angielski, których słuchać można (nie musi się) od 8 – 1 w nocy bez przerwy. Wielkim natomiast uznaniem amatorów cieszą się radjostacje Rzymu, Zurichu, Paryża, gdzie program zawsze starannie dobrany i dobrze wykonany.

Poza muzyką interesuje słuchacza wiele innych ciekawych rzeczy. U nas chętnie słuchają wykładów i nauki języków, a nadto komunikatów prasowych, które zawsze są interesujące. Mogą je jednak słuchać ci, co znają obce języki.

Tu się właśnie nasuwa myśl, czyby Polska nie powinna nadawać choć godzinę dziennie pewnych wiadomości najważniejszych w języku francuskim. Informacje takie byłyby dostępne równie dobrze amatorom niemieckim i angielskim, którzyby urabiali sobie bezstronnie opinję o faktach podawanych przez polskie – radjo, nie czekając na zjadliwe interpretacje obcej prasy.

Temat ten podjął również redaktor „Rzeczpospolitej”.

Musimy niweczyć propagandę prawie 15 stacji państw źle nam życzących, musimy dawać sprostowania i dokładne informacje o Polsce, musimy kupcom i przemysłowcom zagranicznym, adresującym jeszcze dziś korespondencję handlową do „Rosyjskiej Warszawy” dać wreszcie możność chociażby z programów transmisji radjofonicznych (Warszawa Poland) przekonać się, że naprawdę istnieje wolne państwo polskie, że w niem wre życie i praca, że jego obywatele starają się wedle sił i możności dorzucać do wszechświatowego dorobku ludzkości walory swojej starej kultury i cywilizacji.

Na zakończenie zajrzyjmy jeszcze do stolicy Wielkopolski, gdzie w sobotę odbył się konkurs amatorskich radioodbiorników. Warunkiem uczestnictwa było zapewnienie odbioru słyszalnego w sali na 300 osób. Jak informował „Dziennik Poznański”, zgłoszono około dwudziestu aparatów własnoręcznie zmontowanych przez uczestników. Zorganizowana przez Stowarzyszenie Radjotechników Polskich impreza odbyła się w gmachu Collegium Medicum.

Ilustracja tytułowa: Pierwsi konstruktorzy odbiorników w Wielkopolsce

Źródło ilustracji tytułowej: „Tydzień Radjowy” 19/1931, 20/1931