Niedziela, 19 kwietnia 1925 roku, była szóstym i jednocześnie ostatnim dniem I Międzynarodowego Kongresu Radioamatorskiego w Paryżu. Jak wynika z przygotowanych zaproszeń, pierwotnie zakładano, że impreza zakończy się dzień wcześniej. W auli tamtejszego uniwersytetu pomieściło się około trzystu osób z dwudziestu pięciu państw. Polska delegacja miała składać się z dwunastu osób, ale ostatecznie dotarło dziewięć. Mimo to stanowiła piątą najbardziej liczną grupę. Wszystkich wymienił redaktor „Dziennika Poznańskiego… ale dopiero na początku czerwca.

Polskę reprezentowali p. S. Odyniec – Międzyklubowy Komitet Radjoamatorów, p. Dr. Kasperkowicz [Kasperowicz – przyp. KS] – Radjoklub Warszawski, prof. W. Smosarski – Uniwersytet Poznański, p. H. Makoe [Markoe – przyp. KS]– Radjoklub polski, Dr. W. Schottland – Radjoklub w Kowlu, p. C. Pawłowski – Radjoklub w Zdołbunowie, p. inż. M. Michlelsen – Radjoklub w Otwocku, inż. B. Rejchman – ERKazet w Sosnowcu, i p. Grenkauf Kornfeld – Polskie Stowarzyszenie Miłośników Radja.

Korespondentem „Polski Zbrojnej” był Stanisław Odyniec, redaktor „Radioamatora” wchodzący w skład biura kongresu. Gazeta ta wydarzenia paryskie zrelacjonowała w postaci listu opublikowanego (dopiero) 8 maja.

Przewodniczącym kongresu został wybrany p. Belin (Francja) znany wynalazca telofotografji, wiceprez. p. Maxim (Ameryka). Z delegacji polskiej wszedł do prezydjum p. St. Odyniec, redaktor „Radio-amatora”, którego przemówienie świetną francuzczyzną wywołało bardzo dodatnie wrażenie.

W imieniu rządu przemawiał gen. Ferrie, który zaakcentował, że dzisiejszy rozwój radiotechniki, to zasługa radio-amatorów. Oni to pierwsi wypróbowali krótkie fale, które przez sfery naukowe były uważane za nienadające się na długie odległości. I tak zasługą radioamatorstwa są pierwsze porozumienia się transatlantyckie na krótkich falach.

Mimo tego, że ruch radiowy u nas jest dopiero w pierwszej fazie rozwoju, nasza delegacja – dzięki dobremu składowi odegrała bardzo poważną rolę i cieszyła się sympatją wszystkich. Podczas 2-go plenarnego posiedzenia nawet załagodziła dysonans, jaki wywołał delegat Niemiec swą propozycją, ażeby rząd francuski cofnął ostre rozporządzenia w sprawie używania radia w okupowanych przez siebie terenach niemieckich. (!) Wśród ogólnej konsternacji, interwencja naszej delegacji zmusiła Niemcy do cofnięcia tej propozycji politycznej.

Główne zadania kongresu tj. założenie Międzynarodowego Związku Radioamatorów zostało dokonane. Prezesem tegoż Związku wybrano p. Maxim’a (prez. amerykańskiej ligi radioamatorów) wiceprez. Mareuse (Angja), sekr.-skarbnikiem Warner (Ameryka), radcy konsularni pp. Mezger (Australia) i Bell (Nowa Zelandja); siedzibą związku: Ameryka. Jako język oficjalny związku został uznany Esperanto. Wśród wielu rezolucyj i uchwał technicznych, nas najbardziej obchodzącą, to następująca rezolucja (rekomendacja):

„Ponieważ radio-amatorzy odegrali bardzo poważną rolę w ruchu rozwojowym radia tak w technicznym jak i edukacyjnym kierunku, jakakolwiek kontrola państwa może się odbywać tylko w porozumieniu z odnośnemi kołami radioamatorskiemi”. Przypuszczać należy, że i nasz rząd, którego troską powinien być jak najszybszy rozwój radiotechniki wśród radioamatorów, by w ten sposób mieć przygotowane kadry dla służby łączności, weźmie powyższą rezolucję pod rozwagę.

Przy wydawaniu wszelkich odnośnych przepisów i ustaw jakoteż w sprawie obecnie nas piekącej broadcastingu powinni być powołani również delegaci z kół radio-amatorskich. Jak wiadomo, radioamatorstwo jest u nas już dobrze zorganizowane i istnieje w Warszawie Centralny Komitet Polskich Zrzeszeń Radiotechnicznych, który chętnie służyć będzie wszelką pomocą.

I w komisjach polska delegacja zaznaczyła się dodatnio. Do komisji statutowej został wybrany St. Odyniec. Podkreślić należy, że jedynie nasza delegacja sformułowała w tejże komisji krytykę statutu, która spotkała się uznaniem wszystkich delegacyj. W komisji językowej zabierał głos nasz delegat p. S. Grenkamp-Kornfeld, który równocześnie zastępował Węgry.

Również z inicjatywy polskiej delegacji utworzono po zamknięciu kongresu stały komitet prób europejskich, mających na celu rozwój międzynarodowej komunikacji radio-amatorskiej. Stałą siedzibą komitetu: Paryż, sektory: Warszawa, Rzym, Sztokholm.

Polska więc – dzięki dobrej taktyce – otrzymała mandat nad zorganizowaniem grup we wschodniej Europie. Będzie to okazja dla naszej służby zagranicznej do zorganizowania odpowiedniej propagandy na rzecz Polski.

Uff… Cóż za skromność…

I jeszcze jedna smutna informacja. Tego dnia po krótkich i ciężkich cierpieniach po operacji wrzodu żołądka i wyrostka robaczkowego zmarł doktor Jan Stock, profesor Akademii Górniczej, docent Uniwersytetu Jagiellońskiego, twórca dwutygodnika „Radjo dla wszystkich”.

Ilustracja tytułowa: Jan Stock i fragment okładki jego pisma

Źródło ilustracji tytułowej: „Radjo dla wszystkich” 4/1925, strona internetowa AGH