Na opisywany wczoraj kongres radioamatorski nie dotarł inny przedstawiciel polskiej prasy, Bohdan Babski z „Radioświata”. Zastanawiające jednak, że o swojej nieobecności napisał w numerze datowanym na 15 kwietnia… Swoją drogą w tym samym zeszycie znalazł się nekrolog Jana Stocka z informacją, że pogrzeb odbył się 24 kwietnia 1925 roku w rodzinnym Dobromilu (dziś Ukraina). Wracając jednak do paryskiego spotkania – zamiast relacji z niego ukazał się taki tekst:

Sądzićby należało, że czynnikom miarodajnym w Polsce leżeć powinien na sercu rozwój radjotechniki jako czynnik bezsprzecznie przyczyniający się do podniesienia kultury całego kraju. Okazuje się jednak, że jest inaczej, gdyż sprawy stojące w ścisłym związku z wyżej wspomnianym rozwojem radjotechniki są przez niektórych przedstawicieli władz bagatelizowane i traktowane jako rzecz drugorzędnej wagi. Jaskrawym dowodem tezy wyżej wypowiedzianej jest odmowne załatwienie podania o paszport ulgowy, który pragnął uzyskać piszący te słowa celem udania się na pierwszy Międzynarodowy Kongres Radjoamatorów w Paryżu.

Abstrahując już od „pośpiechu”, z jakim załatwiano jego podanie (podanie, które wpłynęło 2-go kwietnia załatwiono 15-go kwietnia), musimy stwierdzić „nadzwyczajne wprost zrozumienie doniosłości radjotechniki przez niektóre z władz”.

Pomimo podania formalnego zaświadczenia, wystawionego przez Międzyklubowy Komitet Radjoamatorów w Warszawie, pomimo nadmienienia w podaniu, że termin Kongresu przypada na dzień 14-go kwietnia, władze odnośne były na to wszystko nieczułe i podania nie uwzględniły. Rezultatem tego wszystkiego było to, iż piszący te słowa, mimo najlepszych chęci ze swej strony, na Kongres pojechać nie mógł. A przecież Międzyklubowy Komitet Radjoamatorów w Warszawie w okólniku swym, wydanym w sprawie Kongresu Międzynarodowego Radjoamatorów w Paryżu przemawiał temi słowy: „Kongres Międzynarodowy w Paryżu jest pierwszem publicznem wystąpieniem radjoamatorstwa. To też biorą w tym Kongresie udział radjoamaotrzy całego świata. Byłoby niegodnem imienia Polski, gdyby na tej wszechświatowej rewji radjoamatorstwa zabrakło naszych przedstawicieli. Polska więc musi wysłać na Kongres swoją delegację.

Delegacja ta powinna być liczna, gdyż nie mogąc pochwalić się wynikami naszej pracy, zaprezentujmy się światu mnogością pracowników na tem polu. Wzywamy wszystkich radjoamatorów polskich, aby stosownie do ich możliwości wzięli udział w wycieczce na Kongres do Paryża”. Nawiasem dodajemy, iż piszący te słowa, jako redaktor trzeciego w Polsce radjopisma, został zaproszony do delegacji polskiej. A popatrzmy teraz na odwrotną stronę medalu, tj. na pomoc jakiej udzielało członkom Kongresu miasto Paryż! Na dziesięć dni przed rozpoczęciem Kongresu był dla każdego delegata zarezerwowany pokój w jednym z paryskich hoteli, o czem każdego interesowanego zawiadamiało Biuro Podróży. I teraz w jakim świetle stanął podpisany wobec Sekretarjatu Kongresu? Albo zmuszony będzie przyjąć całą winę na siebie, albo też odpisze, że nie uzyskał paszportu, ponieważ władze podania jego nie uwzględniły.

Po tym opisie mam wrażenie, że z uzyskiwaniem paszportu w II RP jest jak z Luxtorpedą jeżdżącą do Zakopanego… Wówczas problemem było, że dokument otrzymuje się po trzynastu dniach, dziś czeka się miesiąc.

Na zakończenie jeszcze o niepokojącej wiadomości przekazanej w „Rzeczpospolitej”.

Już tylko przez dziesięć dni polska mowa, polska pieśń i polska muzyka rozbrzmiewać będzie w Europie! Warszawska stacja próbna Polskiego Towarzystwa Radjotechnicznego (PTR) 30 kwietnia daje ostatni koncert! Kiedy Polska uzyska stały broadcasting?

Ilustracja tytułowa: Fragment programu kongresu radioamatorskiego w Paryżu

Źródło ilustracji tytułowej: Stanisław Miszczak „Historia radiofonii i telewizji w Polsce”, Warszawa 1972