Podana przed trzema dniami przez „Rzeczpospolitą” informacja o planowanym końcu działalności próbnej stacji PTR zataczała coraz szersze kręgi. Dłuższy tekst dotyczący tej sprawy ukazał się w czwartkowym „Kurjerze Polskim”.

Z dniem 30 bm. przestanie działać doświadczalna stacja nadawcza Polskiego Towarzystwa Radjotechnicznego. Stacja PTR zastępowała dotąd niejako polski broadcasting, którego realizacja przewleka się z miesiąca na miesiąc. Powstała kosztem towarzystwa, dzięki energicznej inicjatywie dyr. Rudniewskiego. Miała charakter doświadczalny. PTR ponosiło tylko wydatki (b. znaczne), nie odnosząc żadnych korzyści materjalnych.

Liczni wdzięczni słuchacze koncertów PTR przywykli do nich a nie zdając sobie sprawy z doświadczalnego charakteru stacji i finansowej sytuacji przedsięwzięcia bynajmniej nie spodziewali się nagłego zaprzestania jej działalności. Wiadomość ta jest bardzo przykrą dla wszystkich miłośników radja. Czyni ona jeszcze aktualniejszą sprawę nadania koncesji na polską stację radjofoniczną. Należy ją rozstrzygnąć w ten lub ów sposób ale trzeba się nareszcie zdobyć na decyzję.

Znaczenie stacji radjofonicznej zwłaszcza na polu propagandy może być olbrzymie. Stacje takie mają wszystkie sąsiadujące z nami państwa, Czechosłowacja, Austrja, Węgry, Rosja, ma nawet Litwa, my jedni w Europie środkowo-wschodniej nie potrafiliśmy się dotąd zdobyć na własną stację nadawczą, choć sprawa podobno oddawna jest dojrzałą do decyzji.

Polskiemu Towarzystwu Radjotechnicznemu za dotychczasową owocną i skuteczną pracę na polu propagandy radjowej należą się wyrazy uznania i podzięki.

Krytycznie o sytuacji braku stałej stacji nadawczej pisał prof. Bohdan Babski w tekście „Doniosłość radjofonu a społeczeństwo polskie”. Artykuł ukazał się na łamach jego pisma „Radioświat”.

W kropce znajdziemy się, gdy będziemy mieli odpowiedzieć na pytanie, jakie stanowisko zajęło społeczeństwo polskie wobec radjofonu? W naszym kraju rzecz ta jest jeszcze w powijakach, a tłumaczy się to jeszcze ciągle naszą wieloletnią niewolą, brakiem polskiej państwowości etc. etc. Raz należałoby już z tem skończyć i pokazać światu, że i Polska może zdobyć się na swój własny radjofon. Nie wytrzymuje bowiem krytyki powiedzenie, że Polska jest państwem powojennem etc. etc. Radjofon jest również dzieckiem powojennem i wzrosłem w czasach wielkiej wojny światowej. W Ameryce tzw. broadcasting (radjofon) datuje się od roku 1920, Niemcy zaś niedawno temu obchodzili roczny jubileusz otwarcia pierwszej stacji radjofonicznej w Berlinie, a dzisiaj mają już ich kilkanaście. Przyczyna leży raczej w opieszałości całego społeczeństwa w tym kierunku i w braku zainteresowania się tą sprawą przez ludzi do tego powołanych. Bierzmy przykład, chociażby z Niemców, gdzie każda szkoła średnia przewiduje w swym programie tzw. „Bastelkurse”, mające za zadanie teoretyczne i praktyczne wykształcenie swych wychowanków w radjotechnice.

Śmiem twierdzić, że polski naród „romantyków”, dzisiaj mocno zabarwiony materjalizmem, ocknie się z tego półsnu i stworzy w swoim kraju rodzimy radjofon.

Ilustracja tytułowa: Wycinki prasowe o planowanym zakończeniu emisji przez stację PTR

Źródło ilustracji tytułowej: „Kurjer Polski” 23.04.1925, „Rzeczpospolita”, 23.04.1925, 24.04.1925