W piątek, 24 kwietnia 1925 roku, na fali 385 metrów utwory Chopina, Różyckiego i Szymanowskiego na fortepianie grał Adolf Goldfeder, świeżo upieczony absolwent Konserwatorium Warszawskiego (wraz z nim mury szkoły opuścił Roman Jasiński, późniejszy dyrektor muzyczny Polskiego Radia). Jego nauczycielem był Henryk Melcer-Szczawiński. W II RP był popularnym i lubianym pianistą, w czasie okupacji grał ze Szpilmanem w kawiarni Sztuka. Uciekł z warszawskiego getta i ukrywał się u innego muzyka, który występował w 1925 roku w stacji PTR – Michała Gabriela Karskiego. W ostatnich dniach okupacji, pod koniec 1944 roku, został rozstrzelany nieopodal Warszawy przez Niemców. W programie z 24 kwietnia znalazła się również najnowsza poezja polska deklamowana przez Janusza Warneckiego, aktora Teatru Polskiego, absolwenta gimnazjum ojców Jezuitów w Chyrowie.

Zajrzyjmy jeszcze, już po raz ostatni, do drugiego numeru pisma „Radioświat”. Dwutygodnika z nazwy, bowiem – jak wynika z treści – był czymś pomiędzy „trzytygodnikiem” i „czterotygodnikiem”… zresztą od numeru trzeciego (ostatniego) ukazywał się już jako miesięcznik. Władysław Niemczyński, autor wydanej w 1925 roku książki „Radiotechnika dla wszystkich”, napisał artykuł zawierający wskazówki dla budujących odbiorniki. Zacytujmy kilka z nich.

Kto zamierza zbudować odbiornik, nie powinien tracić czasu i pieniędzy na „majstrowanie” kondenzatorów, cewek, transformatorów itp., lecz kupić te części u pierwszorzędnej firmy. Budowa części składowych wymaga tak wielkiego doświadczenia, że wyniki żmudnej pracy są zwyczajnie dość iluzoryczne, nie mówiąc już o tem, że wadliwe działanie odbiornika zniechęca radjoamatora do dalszych prób i doświadczeń.

Ponieważ niejednokrotnie drobnostki wpływają ujemnie na działanie odbiornika, należy pamiętać o następujących zasadach:

Wszystkie złącza przewodników należy zlutować, o ile nie są połączone ściśle z odpowiednio zbudowanemi śrubami zaciskowemi. Do lutowania nadaje się najlepiej metal Wooda albo „Tinol”. Kto posługuje się zwyczajną cyną, powinien brać do lutowania nie kwas, lecz sproszkowaną kalafonję.

Kondenzator skracający musi być zmontowany w odbiorniku jak najbliżej tego punktu, w którym kończy się przewód wiodący od anteny.

O ile odbiornik jest zaopatrzony w przestawialne sprzęgło, należy je zmontować jak najbliżej kondenzatora skracającego.

Odległość między osiami warjometra i sprzęgła powinna wynosić co najmniej 110 milimetrów.

Odbiornik pracuje nienagannie tylko przy użyciu osłoniętego opornika siatkowego i kondenzatora siatkowego.

Transformator wzmacniacza musi leżeć jak najbliżej lampy wzmacniającej.

Należy zważać, ażeby przewody pierwotne i wtórne nie przebiegały równolegle i zbyt blisko siebie. Jeżeli przewody pierwotne i wtórne muszą – ze względów konstrukcyjnych – przebiegać równolegle, to odległość między niemi musi wynosić co najmniej 13 milimetrów. Jest znacznie lepiej, jeżeli te przewody leżą pod kątem prostym, gdyż dzięki temu nie występują przykre szmery i gwizdy.

Poszczególne części składowe odbiornika należy zmontować na płycie z materjału izolującego (ebonit, pertinaks itp.).

Do izolowania poszczególnych przyrządów nie wolno używać szelaku. Jeżeli chodzi o przytwierdzenie drutów na jakiejś podkładce, należy robić to zapomocą parafiny lub pierwszorzędnego lakieru izolacyjnego.

Wszystkie przewody muszą być jak najkrótsze, nie dłuższe, niż to bezwarunkowo konieczne…

Ilustracja tytułowa: „Szemat odbiornika jednolampowego /audjon/”

Źródło ilustracji tytułowej: „Radioświat” 3-4/1925