Wiadomość o planowanym zakończeniu nadawania przez próbną stację PTR zataczała coraz szersze kręgi. Z poślizgiem dotarła również na prowincję. Do tematu radia w Polsce i na świecie we wtorek 28 kwietnia powrócił „Kurjer Wileński”.

Ameryka posiada stacji nadawczych górą 300, odbiorczych zaś do 5-u miljonów. Europa zachodnia nadawczych przeszło 100, odbiorczych około 4 miljonów, jeśli i nie więcej. Rosja sowiecka jeśli i nie przoduje Europie zachodniej pod względem technicznym, to dorównuje jej posiadając w jednej Moskwie 3 stacje nadawcze, w tej liczbie jedną potężną, obliczoną na zasięg europejski; budowane są stacje na północy i południu. Małe nawet państewka, jak Łotwa, Finlandia i Litwa zbudowały stacje radjofoniczne słyszalne i u nas.

Nie można powiedzieć, że Polska nic nie posiada. Polskie Towarzystwo Radjotechniczne (PTR) ratując powiedzmy otwarcie honor polskiej radjotechniki uruchomiło w Warszawie na własne ryzyko stację nadawczą i wysyła gratisowo emisje radjofoniczne. Ze względów jednak łatwo zrozumiałych nie widziało potrzeby uruchamiania stacji normalnej obliczonej na zasięg większy do czasu wyjaśnienia sprawy koncesji na radjofonję polską, prawdopodobnie jednak wobec znacznych kosztów eksploatacyjnych oraz braku unormowania sprawy radjofonu (broadcastingu polskiego) i ta jedyna stacja nasza zamilknie w najbliższym czasie. Ta zaś sprawa od roku prawie tkwi na martwym punkcie pomimo, iż w zasadzie miarodajne czynniki rządowe odnoszą się nader przychylnie do niej.

Tymczasem jednak ogół zmuszony jest nabywać silne, a więc kosztowne odbiorniki by módz korzystać z produkcji zagranicznych, co jest nieraz dość trudne ze względu na wszelkiego rodzaju zakłócenia. Nie każdego stać na dobry odbiornik. Im więcej jest on czuły tem trudniej nim manipulować szczególnie przy wygórowanych żądaniach stałego odbioru na głośniki nie zaś na słuchawki wbrew praktyce europejskiej i względom technicznym przemawiającym za tym ostatnim jako daleko prostszym, pewniejszym i co najważniejsze daleko przyjemniejszym, bo dającym odbiór daleko czystszy i lepszy od głośnikowego. […]

Prasa i ogół społeczeństwa winny zabrać głos i żądać ostatecznego wyjaśnienia kwestji radjofonji polskiej, jeśli naprawdę mamy być społeczeństwem kulturalnem, nie zaś zawsze i w każdej rzeczy zostawać w tyle nie tylko za wielkimi mocarstwami, lecz i państewkami nie przekaczającemi naszego województwa.

Tymczasem „Gazeta Bydgoska” donosiła o jednej z pierwszych radiowych kradzieży. Ofiarą rabusia padło wspominane już w naszym cyklu, działające od roku 1922 towarzystwo Polhurt (dawna nazwa Allegro). Spośród asortymentu zgromadzonego w składzie przy ulicy Gdańskiej 149 – a na przestrzeni lat można tam było kupić m.in. kompletne wyposażenie tartaku, motory Diesla, turbiny wodne, pasy transmisyjne, gaśnice, liczniki elektryczne, maszyny do pisania, liczenia i powielania – zniknął odbiornik…

Na zakończenie jeszcze tak zwana kartka z kalendarza. 28 kwietnia 1925 roku trzydzieste urodziny obchodził Alojzy Kaszyn, szwagier Stanisława Odyńca zaangażowany przez niego w tworzenie się polskiej radiofonii. Więcej o nim napiszemy za czas jakiś.

Ilustracja tytułowa: Reklama PTR w „Polsce Zbrojnej”

Źródło ilustracji tytułowej: „Polska Zbrojna”, 17.04.1925