W czwartek, 30 kwietnia 1925 roku, największe i najbardziej zaangażowane w propagowanie w Polsce radiofonii tytuły prasowe – „Rzeczpospolitą” i „Kurjer Polski” – obiegła wiadomość, że nie jest to jednak ostatni dzień nadawania przez próbną stację PTR. W artykułach wskazywano, że po ogłoszeniu tej decyzji do redakcji napłynęło wiele listów z wyrazami niepokoju i propozycjami rozwiązania zaistniałej sytuacji. Deklarowano dobrowolne opodatkowanie się kwotą wysokości nawet 10 złotych miesięcznie. W „Rzeczpospolitej” oddano głos samemu Romanowi Rudniewskiemu:

„Z uwagi na popularność audycji Warszawskiej próbnej stacji broadcastingowej w Polsce oraz – wielkie znaczenie propagandowe radjofonji zagranicą, T-wo, nie bacząc na olbrzymie koszty, zdecydowało się na kontynuowanie pracy stacji jeszcze przez pewien czas, w tym przeświadczeniu, że wszyscy, którym zależy na ciągłości dotychczasowych audycji poprą usiłowania PTR aż do chwili zaprowadzenia stałego broadcastingu w Polsce”.

Nieco niepokojąco brzmiało owo „przez pewien czas”, wtedy jednak nikt zdawał się o tym nie myśleć.

Tego wieczoru na fali 385 metrów można było – prawdopodobnie – usłyszeć arię z opery „Onegin” Czajkowskiego, serenadę z opery „Pajace” Leoncavalla i pieśń „Skąd pierwsze gwiazdy” Karłowicza w wykonaniu Mieczysława Saleckiego. Był to już kolejny występ tego 31-letniego tenora warszawskiej opery przed mikrofonem stacji PTR. Wcześniej prasa jego występy zapowiadała 17 marca, 22 marca, 3 kwietnia, 9 kwietnia i 20 kwietnia… nie oznacza to jednak ani tego, że za każdym razem dotarł do studia ani też tego, że nie pojawiał się w nim w lutym – wówczas po prostu szczegółowy program nie był drukowany. Niektóre gazety na ten dzień zapowiadały też pieśni operetkowe w wykonaniu Kazimiery Niewiarowskiej i Kazimierza Dembowskiego. W części orkiestrowej przewidziano fantazję z opery „Aida” Giuseppe Verdiego, „Sicilianę” z „Rycerskości wieśniaczej” Mascagniego oraz boston „Dzwony Vinety” Johna Lindsay’a-Theimera w wykonaniu zespołu Antoniego Adamusa.

Ten ostatni utwór nawiązuje do legendarnego miasta u ujścia Odry do Bałtyku. Jego dokładną lokalizację trudno dziś wskazać, bowiem różne źródła różnie ją określają. Wiadomo natomiast, że miało to być jedno z największych i najbogatszych miast w ówczesnej Europie, zamieszkałe głównie przez Słowian i Sasów. Jedna z wersji legendy mówi, że niczym biblijne Sodomę i Gomorę spotkała je kara za grzechy mieszkańców. Bogowie niezadowoleni z ich zachowania zesłać mieli na Winetę powódź, która pochłonęła miasto. Przed laty w wodach Bałtyku próbowano doszukiwać się śladów zatopionego grodu, niektórzy wieczorami nad brzegiem słyszeli nawet tytułowe dzwony… Opowieść ta znalazła też swoje odzwierciedlenie w operze Feliksa Nowowiejskiego „Legenda Bałtyku”. Późniejsze badania wskazały, że nazwa Wineta to najprawdopodobniej Wolin.

Tymczasem „Express Poranny” już od ponad tygodnia zapraszał do udziału w akcji pod hasłem „Wybór Królowej Warszawy”. Zaczęło się tak…

Postanowiono, rokrocznie w dniu 3-im maja, a w tym roku po raz pierwszy, wprowadzić w Warszawie jeden dzień monarchji. O, niech to nie zatrwoży najszczerszych nawet demokratów i republikanów. Pamiętajmy, że to projekt artystów, więc ludzi wrogo usposobionych do jedynowładztwa. Nie grozi nam zamach na konstytucję! Rządy nad stolicą w dniu 3-im maja objąć ma tylko na jeden dzień królowa. Tak! Królowa Warszawy!

Wyboru spośród kandydatur zgłoszonych przez czytelników i związki zawodowe kobiet pracujących miało dokonać jury. Do zgłoszenia należało dołączyć krótki życiorys, fotografię i dokładny adres. Potem było już jak w czeskim filmie… Jeszcze w kwietniu finał przełożono na 10 maja, potem okazało się, że nie wszystkie panie wyraziły zgodę na wysłanie swoich życiorysów i zdjęć, które pojawiły się w gazecie, następnie zdecydowano, że zamiast królowej Warszawy przyznany zostanie tytuł królowej pracy, cnoty i urody… A jakby tego było mało, to do wyłonienia nagrodzonych pań dopuszczeni zostali czytelnicy… a gdy okazało się, że kantują w głosowaniu, to zwyciężczynię wyłoniły same finalistki. A co to wszystko ma wspólnego z radiem? O tym niebawem…

Ilustracja tytułowa: Mapa Pomorza z XVI wieku

Źródło ilustracji tytułowej: Książnica Pomorska: Pomeraniae : Vtriusque, continentis praeter Wolgastensem seu Barthiensem Stetinensemque ducatus Rugiam Insulam, prouincias ex Vandalico solo captas typus Geographi