Kolejną pozycją, którą z uwagi na opisaną wczoraj kradzież anteny przegapił p. Henryk Życzkowski był nadawany przez Radio Paris na fali 1750 metrów polski radiokoncert z okazji naszego święta narodowego. Trwająca 75 minut audycja rozpoczęła się o godzinie 20:45. Tak zapowiadano ją na łamach „Trybuny Polskiej”:

Na program złożą się przemówienie ambasadora Chłapowskiego i część muzyczna, a mianowicie śpiew Heleny Jareckiej i Pawła Kleczkowskiego, gra fortepianowa Dygata oraz skrzypcowa Feliksa Eylego.

„Ilustrowany Kuryer Codzienny” dodawał, że odczyt dotyczyć miał bezpieczeństwa Polski i spraw z tym związanych.

Według przypuszczalnych obliczeń mowa będzie wysłuchaną przez okrągłe 7 miljonów ludzi.

W ówczesnej prasie nie natrafiliśmy na szerszy opis tej audycji. Uzupełniając powyższą informację można co najwyżej dodać, że Alfred Chłapowski był pierwszym w historii ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu. Swoją misję pełnił od roku 1924 do 1936. Paweł Kleczkowski to mieszkający tam na stałe śpiewak operowy, tłumacz, dziennikarz i prezes Syndykatu Korespondentów Polskich. Mieszkający w Paryżu od roku 1920 Zygmunt Dygat gry na pianinie uczył się w Krakowie i Wiedniu, zaś Feliks Eyle gry na skrzypcach we Lwowie, w Wiedniu i Budapeszcie. Według strony Witrualny Szetl w tym czasie odbywał podróże koncertowe po Europie.

Ten Paryż jednak dla wielu – jak określił to redaktor ETEL z „Echa Warszawskiego” – pozostawał wciąż „za chińskim murem”… Skąd takie porównanie?

Zaraz na wstępie muszę się usprawiedliwić i rozczarować może żądnych egzotycznych wrażeń czytelników p. Ossendowskiego, gdyż nie byłem nigdy w Chinach, nie mam zamiaru tam być ani listów stamtąd nie otrzymuję. Pozostawiam ten chiński mur podróżnikom i obieżyświatom. Nadużywam więc może egzotycznego tytułu?... Ściśle mówiąc – tak, mniej ściśle – nie, gdyż wiadomości, któremi chcę się podzielić z ciekawymi czytelnikami stanowią dotychczas dla szerokiego ogółu egzotyczną chińską mądrość przenikającą z wielką trudnością przez oddzielający nas od reszty kulturalnego świata mur, na który składają się takie cegły, jak ogólne zubożenie zniewalające do ograniczania a nawet rezygnowania z kulturalnych potrzeb, drożyzna produkcji, powodująca ograniczenie jej do głodowego minimum i przymusowe próżniactwo, brak na rynku krajowym najprostszych nieraz rzeczy i wiele innych właściwości obecnego naszego położenia, nakładających ciężką swą rękę na jakiekolwiek ekstrawagancje wybiegające ponad tranzakcje na „dwie bułeczki i ćwierć mortadeli” lub „kawę białą i jedno ciastko”.

Dla dodania otuchy łatwo upadającemu na duchu czytelnikowi śpieszę z pocieszającą wiadomością, że tak strasznie źle jeszcze nie jest, że są dziedziny, w których otaczający nas chiński mur został doszczętnie zwalony. Do takich należy dziedzina mód, konfekcji, kosmetyki etc., co jest niewątpliwie zasługą naszych pań. Również w dziedzinie sztuk pięknych, nauk ścisłych i wyzwolonych sprawa przedstawia się ówdzie lepiej, gdzieindziej gorzej, lecz naogół jeszcze niezbyt rozpaczliwie. Sursum corda! Nawet te wiadomości z dziedziny radjotelegrafji i radjotelefonji, któremi chcę się podzielić z czytelnikami – nie są już pierwszą jaskółką z za morza. Są już u nas dzięcioły, które kują ten kawałek muru pozostały w dosyć jeszcze dziewiczym stanie. Przyznam, że muszę się nawet śpieszyć, by tytuł dany temu artykułowi nie stał się nieaktualnym.

W dalszej części tekstu dzięcioł przekształca się w „Mesjasza przemysłu radiotechnicznego”, a to zaszczytne miano otrzymał Stanisław Odyniec i tworzone przez niego pismo „Radio-Amator”.

Ilustracja tytułowa: Ambasador Alfred Chłapowski, śpiewaczka Helena Jarecka, śpiewak Paweł Kleczkowski, pianista Zygmunt Dygat, skrzypek Feliks Eyle

Źródło ilustracji tytułowej: Narodowe Archiwum Cyfrowe