W czwartek, 7 maja 1925 roku, przed mikrofonem próbnej stacji PTR wystąpił Henryk Melcer-Szczawiński, pianista, kompozytor i dyrektor konserwatorium warszawskiego. Naukę gry na fortepianie rozpoczął we wczesnym dzieciństwie, a jego nauczycielami byli babcia oraz ojciec. Swój pierwszy publiczny występ dał w wieku ośmiu lat. Kilka miesięcy po tym radiowym koncercie obchodził jubileusz 30-lecia działalności artystycznej, liczonej od otrzymania przez niego w 1895 roku nagrody na Konkursie Kompozytorskim i Pianistycznym im. Antoniego Rubinsteina w Berlinie. W studiu przy Narbutta zagrał trzy pieśni Moniuszki – „Znasz li ten kraj?”, „Wiosna” i „Prząśniczka”. W nawiązaniu do wspomnianej wyżej nagrody po tym występie zespół Antoniego Adamusa wykonał „Melodię” Rubinsteina.

Prasa informowała również o zaplanowanym na godzinę 20 zebraniu odczytowym Stowarzyszenia Radiotechników Polskich. Podczas odbywającego się w sali Państwowych Kursów Radiotechnicznych przy ulicy Mokotowskiej 6 spotkania referat o tytule „Lampy dwusiatkowe” wygłosił Dymitr Sokolcow, rosyjski wojskowy, elektrotechnik i radiotechnik, współpracownik Popowa, który w sierpniu 1920 roku przeprowadził się wraz z rodziną do Polski i czynnie zaangażował w rozwój polskiej radiotechniki. Do roku 1928 pełnił funkcję głównego konstruktora w Polskim Towarzystwie Radiotechnicznym, a następnie pracował w Instytucie Radiotechnicznym oraz Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Wykład przypadł w trzydziestą rocznicę prezentacji przez Popowa odbiornika radiowego – dziś tego dnia w Rosji obchodzony jest dzień radia.

O swojej aktywności na łamach „Gazety Bydgoskiej” przypominało też znane już nam Koło Kulturalno-Oświatowe Pracowników Kolejowych Okręgu Bydgoskiego, które organizowało kolejne radiokoncerty w gmachu Dyrekcji Kolejowej przy ulicy Dworcowej. Spotkania odbywać się miały od czwartku do niedzieli o godzinie 20:30. Tradycyjnie członkowie koła wchodzili bezpłatnie.

A skoro już jesteśmy na Kujawach, to stamtąd rzut beretem do Kociewia, gdzie – jak donosiła „Gazeta Kartuska” – „radjo rozpowszechnia się szybko”.

Od kilku miesięcy już miasto Świecie korzysta z doskonałego aparatu, nabytego własnemi siłami przez miejscowe gimnazjum. Cena nabycia pokrytą została ze wstępów na wykłady o radjo, połączone z produkcjami aparatu, pozwalającego dobrze na dużej auli gimnazjum słuchać koncertów z najodleglejszych nawet stacyj Europy. Wykłady i odczyty, które w małem naszem mieście nie cieszyły się nigdy wielką frekwencją gości, spotykają się z powodzeniem, gdy połączone są z produkcjami radjo.

Na zakończenie zajrzyjmy jeszcze do wspomnianego już w naszym cyklu, debiutującego na rynku 3 maja „Radio-Kuriera”.

Aparaty radioodbiorcze rozpadają się, jak wiadomo, w praktyce na dwa zasadnicze typy. Rozróżniamy tedy aparaty detektorowe i żarówkowe, a pomiędzy ostatniemi sprzęgnięte bezpośrednio lub indukcyjnie, co prowadzi do dalszego podziału na sprzęgnięte zwrotnie pojedynczo lub podwójnie. Jeżeli uwzględnimy w dodatku możność stosowania wzmacniaczy zarówno wysokiej, jak i niskiej częstotliwości łącznie lub rozdzielnie, powstaje cała gama najróżniejszych kombinacyj, wyzyskiwanych mniej lub więcej celowo i umiejętnie.

Pomiędzy temi możliwościami są i takie, które teoretycznie wykazują wysoką sprawność, w praktyce zaś narażają swoich adherentów na tysiączne przykrości i zawody. Są i takie, które w ręku amatora, szczególniej początkującego i niewprawnego, stają się biczem Bożym i plagą dla sąsiadów z radiowego bractwa. Stają się one bowiem łatwo źródłem fal elektromagnetycznych, a takie przygodne quasi-nadawcze stacje zatruwają wprost życie odbiorcom w sąsiedztwie.

Do tego tematu będziemy jeszcze w naszym cyklu wracać.

Ilustracja tytułowa: Henryk Melcer-Szczawiński, pianista i kompozytor

Źródło ilustracji tytułowej: Narodowe Archiwum Cyfrowe