Wspominaliśmy wczoraj o DX-owej wyprawie pewnego Amerykanina… Warto jednak odnotować, że ten swego rodzaju sport rozwijał się także nad Wisłą. Reklama opublikowana we wtorkowej „Gazecie Bydgoskiej” głosiła:

Baczność radjoamatorzy! Odbiornikiem 1-lampowym (refleks), zbudowanym specjalnie dla odbioru dalekich stacji nadawczych, osiągnięto w Bydgoszczy na antenie wewnętrznej wyraźnie i głośno różne stacje zagraniczne, między innemi: Berlin 325 km, Lipsk 430 km, Hamburg 530 km, Wiedeń 570 km, Münster 710 km, Zurych 930 km, Londyn 1240 km itd. – Plan budowy powyższego odbiornika wysyła za poprzedniem nadesłaniem 2,00 zł lub zaliczką 2,75 zł B. JANKOWSKI, Bydgoszcz, Bocianowo 23.

A skoro już jesteśmy w Bydgoszczy, to 19 maja 1925 roku nie odbył się zapowiadany wcześniej radiokoncert w kinie Kristal organizowany w ramach tygodnia Czerwonego Krzyża. Celem trwającej od 17 do 23 maja akcji było wsparcie zarówno finansowe, jak i personalne działalności tej organizacji. Tak na tydzień przed jej rozpoczęciem pisała „Gazeta Bydgoska”:

W czasie wojny Czerwony Krzyż niesie pomoc rannym na polach bitew i opiekuje się nimi. W czasie pokoju Czerwony Krzyż w pierwszym rzędzie opiekuje się sierotami po poległych żołnierzach i sierotami wojennymi, inwalidami oraz przygotowuje przybory i materjały medyczne na wypadek wojny. Polski Czerwony Krzyż ma wiele pracy i trudne jest jego zadanie. Jednostki jednak tego nie zdołają wypełnić, trzeba więc, aby cały naród stanął do akcji, aby każdy Polak i Polka byli członkami Czerwonego Krzyża.

Z Bydgoszczy zajrzyjmy jeszcze na moment do Poznania, gdzie tamtejszy „Kurjer” z opisywał radiowe problemy zza Oceanu…

Obserwacja stosunków amerykańskich jest nadzwyczaj ciekawa dla europejskiego radjoamatora, ponieważ pozwala ona poniekąd zajrzeć w przyszłość. Kwestje, które powstają w tej dziedzinie w Ameryce po upływie roku staną się aktualnemi w Europie. Okres długości fal oddanych do dyspozycji publicznym stacjom broadcastingu zajmuje przestrzeń 200-600 metrów i jest już całkowicie przepełniony. Przy najciaśniejszym rozmieszczeniu długości fal na przestrzeni tej może się zmieścić 100 stacyj. Przy podziale Stanów na cztery wielkie terytorja można uruchomić 400 stacyj (po cztery na każdą długość fali) z zachowaniem warunku, że stacje o jednakowej długości fali będą oddalone od siebie nie mniej niż 1500 kilometrów. A już obecnie stacyj publicznych radjofonji stale czynnych jest 564, a więc dla 164 stacyj zabrakło miejsca. Sfery rządowe stanęły obecnie przed zagadnieniem w jaki sposób rozwiązać tę kwestję. Długość fal powyżej 600 metrów w drodze regulacji międzynarodowej oddana jest do użytku stacjom okrętowym i portowym, pozostawało więc tylko pójść w kierunku krótszej fali, która do tego czasu była oddana amatorom. Ankieta rozesłana do 10 tysięcy regularnych amatorskich stacyj wykazała, że przeważająca większość pracuje regularnie na fali 100 i niżej metrów i bez większego żalu zrezygnuje z fal 150-200 metrów. Czerwcowy numer największego w świecie miesięcznika poświęconego wyłącznie radjofonji, „Radjo-News”, wychodzącego w Nowym Yorku nakładem 450 tysięcy egzemplarzy przynosi obecnie półoficjalną wiadomość, że okres fali 150-200 metrów będzie oddany do użytku radjofonji publicznej. Na amerykański przemysł i handel radjowy z jego półmiljardowym (w dolarach) obrotem rocznym wiadomość ta zrobiła wrażenie eksplodującej bomby, ponieważ odbiorniki wyrabiane masowo obecnie nie dają możności odbioru krótkich fal. Z drugiej strony podobne rozszerzenie okresów fal da możność rozmieścić wszystkie obecnie istniejące stacje i pozostawia jeszcze 36 miejsc wolnych. W Europie sytuacja w tej dziedzinie będzie się przedstawiała wkrótce jeszcze gorzej z powodu małych odległości. Dwie stacje o jednakowej długości fali rozmieszczone na przeciwległych krańcach będą przeszkadzały jedna drugiej.

Ilustracja tytułowa: Fragment reklamy z „Kurjera Warszawskiego”

Źródło ilustracji tytułowej: „Kurjer Warszawski”, 19.05.1925