W czwartek, 21 maja 1925 roku, „Kurjer Poznański” powrócił do swojego tekstu sprzed pięciu dni o sytuacji radiofonii w Polsce. Autor podpisujący się inicjałami A. C. przypomniał to, co napisane zostało wówczas, ale dodatkowo zdradził źródło przytoczonych informacji oraz dodał swój komentarz. Za określeniem niemiecka prasa kryło się pismo radioamatorskie „Funk”.

Czytamy tam między innemi: „niezrozumiałem jest z jakich powodów wprowadzenie radjofonji w Polsce stale się odkłada. Koncesja, według ostatnich wyników w nieskończoność trwających obrad komisji interesowanych ministerstw ma być udzielona na całą Polskę z 30-40 proc. udziału państwa”, a dalej:

„O koncesję na urządzenie przewidzianych stacyj w Warszawie, Poznaniu, Krakowie, Lwowie i Wilnie starają się towarzystwa lokalne, które wolą dalsze opóźnienie sprawy niż ustąpienie na korzyść konkurenta. Ponieważ władze miarodajne upierają się przy kierownictwie skupionem w jednym ręku, lecz z drugiej strony najwidoczniej nie mogą się zdecydować na żadną z współubiegających się grup, nie pozostanie nic innego, jak to, że te ostatnie się połączą. O ile połączenie to nie nastąpi w najbliższym czasie sezon zimowy dla radjofonji polskiej będzie stracony”.

Tyle pismo niemieckie!

Co o nas może sądzić zagranica, jeżeli pismo wrogiego nam narodu, widząc naszą niezaradność, czuje się powołane do udzielania nam „życzliwych rad”? Jakie wyobrażenie może mieć o nas miljon czterysta radjoamatorów angielskich, czytujących pilnie niemieckie pisma radjotechniczne? Trudno przypuszczać, aby w tych warunkach sąd o nas był pochlebny. Powoli lecz niechybnie stajemy się pośmiewiskiem narodów cywilizowanych.

Polska obecna żyje pod znakiem wywalczania sobie przynależnego jej stanowiska mocarstwa. Zadanie wielkie a droga do celu należona tysiącem przeszkód i trudności. Konieczny jest zwarty wysiłek narodu a niemniej kierowników państwa. Wszelkiemi siłami staramy się przekonać inne narody o żywotności i zdolnościach narodu polskiego lecz wobec tak oczywistych i jawnych dowodów niedołęstwa nic nam nie pomoże najlepiej choćby rozwinięta propaganda.

Należy się więc stanowczo domagać ostatecznego określenia warunków koncesji i bezzwłocznego wyboru koncesjonariusza.

Najważniejszym jednak wydarzeniem tego dnia było ukazanie się – z kilkumiesięcznym poślizgiem – pierwszego numeru nowego pisma radiowego tworzonego przez braci Odyńców – „Radjofonu Polskiego”. A dokładniej był to tygodniowy dodatek bezpłatny dla prenumeratorów dwutygodnika „Radjo-Amator” (przez j i z myślnikiem zostało to zapisane na stronie pierwszej nowego pisma), zawierający programy stacji.

Oddawna przygotowywaliśmy się do wydawania programów stacji europejskich, lecz tysiączne przeszkody stawały wpoprzek naszym zamiarom.

Wydawnictwo „Radio Amatora” jest przedsięwzięciem ideowym a przytem placówką kulturalną. To też w postępowaniu swojem przedewszystkiem liczyć się musieliśmy z interesami „Radio Amatora”. Z tego względu nie mogliśmy rozpoczynać wydawnictwa niezależnego, które chociaż dając osobiście nam zyski, temsamem jednak podcięłoby egzystencję „Radio Amatora”, z drugiej zaś strony wydawanie programów pod postacią dodatków bezpłatnych do Radio Amatora przez długi czas było ze względów kalkulacyjnych niemożliwem.

Szukając dróg wyjścia z tej sytuacji mieliśmy zamiar wydawać nasz dodatek programowy wspólnie z „Polską Zbrojną”, przy bliższem wszakże przestudjowaniu, realizacja tego projektu okazała się niewykonalną.

Dopiero teraz znaleźliśmy możność urzeczywistnić nasze zamierzenie. Wypuszczamy więc w świat pierwszy numer „Radjofonu polskiego” jako dodatku dla prenumeratorów „Radjo Amatora”.

Pismo jako dodatek do „Radio-Amatora” ukazywało się do roku 1926, a następnie – do zamknięcia w roku 1927 – jako samodzielny tygodnik.

Ilustracja tytułowa: Fragment okładki pierwszego numeru pisma „Radjofon Polski”

Źródło ilustracji tytułowej: „Radjofon Polski” 1/1925