Poniedziałek – wbrew oczekiwaniom – nie przyniósł nowego numeru pisma „Radio-Amator”. Numer łączony 10/11 ukazał się dopiero dwa tygodnie później – 10 czerwca. Można przypuszczać, że powodem takiego stanu rzeczy była odnotowana przez nas cztery dni temu premiera „Radjofonu Polskiego”, dodatku z programami radiowymi.

Tymczasem w poniedziałkowy wieczór w stacji PTR można było usłyszeć głosy Stefanii Millerowej i Edwarda Reissa. Razem wykonali duet z opery „Madame Butterfly” Pucciniego. O tym drugim trudno znaleźć dziś jakieś informacje, nieco – ale tylko nieco – lepiej jest z jego towarzyszką. Jak ustalili twórcy strony sztetl.org.pl, urodziła się około roku 1890. Kształciła się w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Po zakończeniu nauki występowała jako pianistka, później jako śpiewaczka. Śpiewała sopranem. Przed mikrofonem stacji PTR występowała wielokrotnie – począwszy od marca 1925 roku, skończywszy na marcu roku 1926. Oprócz tego można ją było usłyszeć w Filharmonii Narodowej, a w późniejszych latach również w Polskim Radiu. W Narodowym Archiwum Cyfrowym znajduje się jej fotografia portretowa oraz dwa zdjęcia wykonane w jej mieszkaniu. Wygląda też na to, że głos Stefanii Millerowej na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku utrwalony został na płytach wytwórni Parlophon i Homocord. Wiele jednak wskazuje na to, że nagrania te nie dotrwały do współczesnych czasów.

Oprócz tego przed mikrofonem przy ulicy Narbutta wystąpił zespół orkiestralny PTR pod kierownictwem Antoniego Adamusa, a także solo jeden z jego członków – grający na skrzypcach Wincenty Seidendorf. W programie oprócz Larghetto z II Symfonii Beethovena znalazł się „Poemat” Fibicha, kujawiak Kazimierza Łady oraz fokstrot i shimmy.

Zajrzyjmy jeszcze do miesięcznika „Radioświat”, do działu pytań i odpowiedzi.

Pytanie: Jaka antena nadaje się najlepiej do odbioru wysyłaczy broadcastingowych? R. D. Lwów

Odpowiedź: Ze względu na małą długość fal należy unikać anten z wysoką pojemnością. Wobec tego nie można brać w rachubę anten parasolowych ani więcierzowych. Najlepiej pracuje antena jednodrutowa, długa około 50 metrów i zawieszona w kierunku południka magnetycznego. W razie niemożliwości rozciągnięcia tak długiego drutu można sporządzić antenę z dwóch drutów, długich po około 35 metrów, przebiegających obok siebie równolegle w odległości conajmniej półtora metra. Antena powinna wisieć na wysokości conajmniej 12 metrów nad otwartym placem, względnie 3 metrów ponad dachem. W ogólności obowiązuje zasada, że antena napowietrzna działa tem lepiej, im wyżej jest zawieszona.

Pytanie: Ile telefonów można załączyć do jednego odbiornika? Florkowski, Warszawa

Odpowiedź: Zależy to od rodzaju odbiornika. Do odbiornika lampowego można załączyć ilość bardzo wielką. Jeżeli opór wszystkich telefonów jest jednakowy, można je połączyć równolegle, a siła głosu wcale na tem nie ucierpi. Kto posiada telefony o rozmaitych oporach, powinien połączyć je szeregowo gdyż inaczej jeden działa jako bocznik („shunt”) drugiego. Do odbiornika kryształkowego można załączyć tylko 4-5 telefonów w układzie szeregowym, zważając, ażeby ich sznury nie były zbyt długie, gdyż inaczej detektor mógłby odmówić posłuszeństwa. Należy też zaznaczyć, że dla odbiorników lampowych nadają się lepiej telefony o wyższym oporze, podczas gdy telefony o niższym oporze będą odpowiedniejsze dla odbiorników kryształkowych.

Ilustracja tytułowa: Stefania Millerowa w swoim domu

Źródło ilustracji tytułowej: Narodowe Archiwum Cyfrowe