Jak wskazują księgi parafialne tworzone w katedrze św. Jana w Warszawie, 26 maja 1925 roku czterdzieste pierwsze urodziny obchodził Antoni Adamus, artysta muzyk, wiolonczelista, który od blisko dwóch miesięcy mógł cieszyć się posadą kierownika zespołu muzycznego warszawskiej radiostacji PTR. Był synem Zenobiusza – również wiolonczelisty – i młodszym bratem Henryka, kompozytora, profesora konserwatorium, kierownika muzycznego i dyrygenta Miejskich Teatrów Dramatycznych. Do pracy przed mikrofonem Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego miał trafić przez przypadek. Jak ustalił Maciej Józef Kwiatkowski, gdy grał w jednym z warszawskich lokali spodobał się komuś z kierownictwa stacji. Z racji na „muzyczność” rodziny, trudno dokładnie prześledzić jego losy. Drukowane w prasie zapowiedzi koncertów najczęściej podawały jedynie nazwisko… co w praktyce mogło oznaczać każdego z powyższej trójki. Nawet określenie „Na wiolonczeli grali p. Adamus ojciec i syn” nie jest precyzyjne.

Co zatem wiadomo? W 1909 roku ożenił się z Marią Jadwigą Weinreb. Ślub odbył się w Huszlewie nieopodal Łosic. Dwa lata później urodziła się ich córka – Alicja Jadwiga. W 1920 roku mieszkał przy ulicy Mazowieckiej 11, rok później przy ulicy Szopena 15. Po zakończeniu pracy w radiu powrócił do występów w warszawskich lokalach. We wrześniu 1926 roku stał się bohaterem afery opisanej przez gazetę „ABC”.

Zdarzyło się, że dyrekcja restauracji hotelu „Polonia” w Warszawie zapragnęła zmienić zespół muzyczny p. Golda, grający od pewnego czasu w tej restauracji, na kwartet chrześcijański p. Ant. Adamusa, z którym też dyr. zakładu, p. Żelechowski zawarł w dniu 1-ym bm. umowę ustną. Na zasadzie takiej umowy zespół p. Adamusa miał grać do 15-go bm., poczem dopiero podpisanoby umowę właściwą.

– Niech się panowie zgrają ze sobą przez te dwa tygodnie tak, abyście w dniu otwarcia sezonu tworzyli prawdziwą harmonję – motywował dyrektor zakładu.

Kierownik zespołu, p. Adamus, ufając tym oświadczeniom p. Ż. kontraktu nie żądał, zespół przygotował, a nawet dokooptował doń kolegę stale grającego w „Bristolu”. Atoli już trzeciego dnia p. Żel., znany z wybitnej niemuzykalności, zaopinjował, że jazzbandzista i skrzypek „nie wpadają mu w ucho”. Stąd prosty wniosek: trzeba cały zespół zmienić, tembardziej, że jak się okazało, jazzbandzista był mało znany p. Żelechowskiemu jako chrześcijanin.

Zespół p. Adamusa uczuł się z tego powodu pokrzywdzonym uważając, że p. Żel. postąpił niesolidnie, że członków zespołu naraził na utratę stałych zarobków gdzieindziej, że igrał sobie ich bytem nie podpisując kontraktu i że wreszcie zarzuty jego są nieważkie, gdyż ten sam jazzbandzista, który mu rzekomo „nie wpada w ucho” grał niedawno w ciągu 5 miesięcy w tejże „Polonji”, a wreszcie w zespole artystycznym w Polsk. Tow. Radjotechnicznem pod kierownictwem p. Adamusa, gdzie wymagany był poziom artystyczny nierównie wyższy od muzyki restauracyjnej. Najważniejszym wreszcie zarzutem brzydko świadczącym o zarządzającym restauracją „Polonji” jest, że oddalił zespół p. Adamusa, na którego chrześcijańskość kładł nacisk, aby, nie porozumiawszy się z nim, przyjąć zespół żydowski Itwaka Lewinsohna, który zaproponował podstępnie niższą cenę. I w tem właście tkwi sedno sprawy!

W 1935 roku został wybrany na dyrektora Teatru Miejskiego w Płocku.

Teatr na trzy lata w dzierżawę otrzymał p. Antoni Adamus z Warszawy, cieszący się w sferach stołecznych jako świetny muzyk i kierownik zespołu symfonicznego.

O jego charakterze świadczy również to, co opowiedział redaktorowi „Głosu Mazowieckiego”.

Przychodzę do Płocka nie po to, żeby zbijać grosz, lecz po to, by razem ze społeczeństwem płockim pracować nad krzewieniem prawdziwej kultury i sztuki. Przychodzę z wiarą, że kulturalny Płock doceniać będzie naszą dobrą wolę i nasze wysiłki.

Na inaugurację sezonu wystawiono komedię Franciszka Zabłockiego „Fircyk w zalotach”. Antoni Adamus zmarł 31 października 1951 roku, niemal równo rok po swoim bracie Henryku. Obaj zostali pochowani na Starych Powązkach.

Ilustracja tytułowa: Antoni Adamus – fotografia, podpis i akt urodzenia

Źródło ilustracji tytułowej: „Radjofon Polski” 3/1926, księgi parafialne