W czwartek, 28 maja 1925 roku, ukazał się drugi numer „Radjofonu Polskiego”, który na pierwszej stronie przyniósł… nekrolog.

Smutną powinność przychodzi nam spełnić dzisiaj. Oto mamy zawiadomić naszych łaskawych czytelników, iż w nadchodzącą niedzielę odbędzie się ostatni koncert stacji PTR, poczem działalność swą ona zawiesza. W ten sposób pierwsza nasza placówka radjofoniczna przestaje funkcjonować.

Nie była to wiadomość do końca precyzyjna, bowiem po owym zawieszeniu działalności stacja odezwała się w kolejny weekend – 6 i 7 czerwca 1925 roku. Kończył się niewątpliwie okres codziennych emisji. Więcej szczegółów – choć jeszcze ze znakiem zapytania – zdradzał „Kurjer Poznański”.

Koszt 9000 złotych miesięcznie stał się dla PTR zbyt wielkim ciężarem. Obroty Towarzystwa w przyborach radjofonicznych są przy słabym ruchu amatorskim w Polsce zbyt małe, aby umożliwiały stałe wydatkowanie takiej sumy, nie mówiąc już o tem, że po dziś dzień każde przedsiębiorstwo musi się liczyć z pieniędzmi. Na szczęście groźne przed miesiącem przerwanie transmisji radjofonicznych zostało usunięte. Sześć najpoważniejszych firm stołecznych, a mianowicie Polskie Zakłady Radjotechniczne, Radio, Tel-Radio, Natawis, Ericsson i Siemens porozumiały się między sobą i opodatkowały dobrowolnie na rzecz dalszych transmisji stacji warszawskiej, i to tymczasem na przeciąg jednego miesiąca. Miesiąc ten zbliża się ku końcowi. Czy firmy te będą w stanie ponosić koszta dalszych transmisji?? Jak się dowiadujemy, niektóre z nich postanowiły się wycofać a w każdym razie zajmują chwiejne stanowisko w tej sprawie. Niebezpieczeństwo przerwania transmisji staje się realnem.

„Radjofon Polski” przy okazji podsumował pierwszy – jak się później okazało – okres działalności.

Urządzona została staraniem i nakładem PTR w fabryce tego T-wa w Warszawie przy ul. Narbutta 29, dzięki inicjatywie, energji i niestrudzonej pracy dyr. Romana Rudniewskiego, któremu dzielnie sekundował w dziale technicznym inż. Rabęcki. Inauguracja Stacji miała miejsce 30 stycznia r.b.

Tu warto zwrócić uwagę na dwa szczegóły – „nowoczesną” pisownię Narbutta przez dwa t, choć w części artykułów pojawiała się jeszcze wersja przez jedno t, oraz datę startu – nie 1 lutego, nie 31 stycznia, nie 2 lutego… a 30 stycznia 1925 roku. Dalej przywołano osiągnięcia programowe stacji.

Przez cztery miesiące jej działalności przewinęła się przed jej mikrofonem cała estradowa i sceniczna Warszawa, że wymienimy tylko:

Śpiew: pp. Leska, Wermińska, Argasińska-Choynowska, Niewiarowska, Gistaedt, Dobosz, Michałowski, Janowski, Szczawiński, Mierzejewski, Sendecki i inni.

Muzyka: pp. Rabcewiczowa, Benzefowa, Lud. Różycki, prof. Melcer, prof. Śmidowicz, Trio Wiłkomirscy, prof. Kliczka, prof. Gawryłow.

Deklamacja: pp. Malicka, Strońska, Zelwerowicz, Stanisławski, Chmieliński, Krzewiński, Warnecki itd.

Odczyty: pp. inż. Porębski, inż. Plebański, prez. J. Grodzki, red. S. Odyniec.

Zespoły: chóry „Harfa”, „Dzwon”, kwintet Dobosza, Jazz band z „Qui Pro Quo” i „Oazy”.

Pozatem program wypełniała stała orkiestra stacji pod batutą utalentowanego dyrygenta p. A. Adamusa.

Winą za ten stan rzeczy obarczono… słuchaczy…

Tedy żegnając dzisiaj z ciężkim sercem tę naszą pierwszą stację radjofoniczną nie możemy nie wskazać, iż winę za jej utracenie ponosi samo społeczeństwo polskie, a w pierwszym rzędzie nasze firmy radjotechniczne, które nie zdobyły się na to, aby zrealizować swoje deklaracje subwencjowania stacji. Narzekamy na Rząd, iż nie dał nam dotąd broadcastingu, a cośmy zrobili z tymczasową stację broadcastingową, którą mieliśmy w ręku? Nie potrafiliśmy jej utrzymać!

Ilustracja tytułowa: Fragment pierwszej strony drugiego numeru „Radjofonu Polskiego”

Źródło ilustracji tytułowej: „Radjofon Polski” 2/1925