Sobotnią prasę obiegła podana już dwa dni wcześniej przez „Radjofon Polski” wiadomość o zawieszeniu emisji przez stację PTR. Pisały o niej takie tytuły, jak „Echo Warszawskie”, „Kurjer Warszawski”, „Robotnik” i „Rzeczpospolita”. W tym ostatnim notatka brzmiała tak:

Wiadomość powyższą podajemy bez komentarzy, a nawet z pewnem zastrzeżeniem, gdyż rzeczą wprost nieprawdopodobną nam się wydaje, by nasze czynniki miarodajne mogły dopuścić do tego, by jedyny niezawodny środek propagandy, świadczący nazwnątrz o żywotności i kulturze naszego kraju mógł nie tylko na czas nieokreślony, ale nawet na jeden dzień zaprzestać działania!

Cytując wczoraj fragmenty tekstu „Ilustrowanego Kuryera Codziennego” o monopolu nie zmieściliśmy już dwóch innych radiowych tekstów, które ukazały się tego dnia w prasie. Pierwszy z nich – w „Echu Warszawskim” – dość krytycznie odnosił się do redaktora Stanisława Odyńca, w odniesieniu do opublikowanej na łamach „Radio-Amatora” jego relacji z międzynarodowego zjazdu organizacji radioamatorskich w Paryżu.

Według informacyj podanych w Nr. 8 Radjoamatora, wiadomości ze Zjazdu brzmią dla nas tryumfalnie. P. Stanisław Odyniec (redaktor Radjoamatora) został wybrany do prezydjum honorowego Zjazdu, wystąpił z inicjatywą utworzenia komitetu radjoamatorskich prób kontynentalnych i został wybrany na wiceprezesa tego komitetu, przyczem jedno z dwu biur komitetu ma być w Warszawie.

Chcielibyśmy się cieszyć z sukcesu, który nie wiemy czemu mamy zawdzięczać: liczebności naszej delegacji, impetowi jej wystąpień czy może sympatji młodzieży przyjaznych nam krajów. Chcielibyśmy się cieszyć, lecz budzą się w nas pewne obawy, które oby się nie sprawdziły.

Posiadamy sporo wiadomości o działalności radjoamatorów amerykańskich, angielskich, francuskich, australijskich, skandynawskich i innych. Wiemy, że „American Radio Royal League” jest w stanie dokonać wielu skomplikowanych prac (posiada cały sztab organizacyjny: wydział techniczny, wydział komunikacyjny etc.), wiemy jak potężne i zasobne są organizacje radjoamatorskie angielskie, jak liczne i wielce wykwalifikowane siły posiada radjoamatorstwo francuskie, wiemy że i inne kraje mają pierwszorzędne siły. Nie wiemy jednak, pomimo że mieszkamy w Warszawie i czytujemy „Radjoamatora” nic o pracach dokonanych przez naszych radjoamatorów, nie wiemy czy całe nasze radjoamatorstwo posiada choć z jedną stację nadawczą, nie czytaliśmy dotychczas o żadnym programie pracy zbiorowej (za takową nie może uchodzić praca organizacyjna, która jest tylko wstępem do pracy prawdziwej), wiemy również, że znaczną część naszych radjoamatorów stanowią organizacje sformowane w celu kupienia sobie składkowego odbiornika i słuchania produkcji radjofonicznych czyli element nie mający z radjoamatorstwem nic wspólnego. Czy wobec tego przedstawiciele naszego radjoamatorstwa nie przeceniają swych sił, czy zdołają podołać pracy podjętej na terenie międzynarodowym, czy posiadają narzędzia do tej pracy? Te obawy napełniają nas pewnym niepokojem.

P. Stanisław Odyniec jest odważnym człowiekiem. Pojechał do Paryża, zobaczył i zwyciężył. Podziwialiśmy jego odwagę przy rozpoczęciu wydawnictwa Radjoamatora, które jednak nie obeszło się bez pewnych początkowo popełnianych, lecz dziś doszczętnie wyplenionych lapsusów. Co innego jednak popełniać lapsusy na własnem podwórku, a co innego na terenie międzynarodowym! Tu sprawa była prywatną sprawą radjoamatorów – tam staje się ogólno-narodową.

Nie święci garnki lepią! Podjęliśmy się pewnej pracy, starajmy że się ją wykonać. Nic innego nam nie pozostaje. Jednakże przy wystąpieniach na terenie międzynarodowym nie zawadzi ostrożność.

Z pewną dozą optymizmu podsumowywał redaktor „Echa Warszawskiego”. O korkowaniu koncertów iskrowych w butelkę napiszemy jutro.

Ilustracja tytułowa: Uczestnicy Konferencji Radioamatorów w Paryżu

Źródło ilustracji tytułowej: Narodowe Archiwum Cyfrowe