„Zachód sobie opracował plan darmstadzki dla 100-108 MHz, bo o tyle został rozszerzony w jakimś momencie na światowej konferencji zakres od 87,5 do 100 MHz” – wspominała Filomena Grodzicka, odpowiedzialna za koordynację międzynarodową – „Myśmy tego nie przyjęli. Polska nie zgadzała się na wprowadzanie 100-108 MHz, tylko chciała żeby to było powiązane z całym zakresem 87,5 do 108 MHz jeszcze raz rozpatrywanym”. Ostatecznie udało się przeforsować naszą propozycję. Opracowane zostały plany techniczne, plany szczegółowe i zwołano nową konferencję. „Polityka pilnowania swoich interesów okazała się świetna” – opowiadała pani Filomena – „Okazało się, że potrafiliśmy w ramach naszego obozu przekonać się nawzajem, że to jest rozsądne, przyszłościowe, bo nigdy nie wiadomo co będzie, a co jest zapisane już w planach międzynarodowych to jest zapisane na wieki”. Słowa te okazały się prorocze – półtorej dekady po konferencji w Genewie Polska zakończyła emisję w „dolnym” zakresie UKF, a wynegocjowane wówczas częstotliwości stały się podstawowymi.
Przy mikrofonie...
Filomena Grodzicka – jak sama o sobie mówi – urodziła się we właściwym czasie, we właściwym miejscu i we właściwej rodzinie. Radiem zaraziła się od swojego młodszego brata, który od najmłodszych lat konstruował i naprawiał odbiorniki. Sama pierwszy naprawiła jeszcze w szkole, później – na studiach – instalowała radiowęzeł w jednym z akademików Politechniki Gliwickiej. Początek kariery naukowej nie wskazywał jednak na to, że zawodowo będzie zajmować się tą dziedziną. Po obronie pracy dyplomowej z półprzewodników pracowała w nowo utworzonej Fabryce Półprzewodników Tewa. Do Ministerstwa Łączności trafiła w listopadzie 1966 roku, gdzie zaczęła się zajmować międzynarodową koordynacją częstotliwości. Pracowała tam 36 lat. Dziś m.in. pisze „fifraszki” i gra w amatorskim teatrze.