„W czasie, kiedy rozpoczęło się zainteresowanie innych nadawców niż nadawców publicznych – a mówimy tutaj o początku lat dziewięćdziesiątych – to okazało się, że ten »dolny« zakres UKF-u jest po prostu absolutnie nieperspektywiczny” – wspominał Wojciech Makowski, wieloletni szef techniki Polskiego Radia – „W nim nie można było już zmieścić żadnej dodatkowej sieci nadawczej, można było mówić jedynie o pojedynczych stacjach niewielkiej mocy w jakichś aglomeracjach miejskich i dlatego zaczęło się duże zainteresowanie »górnym« zakresem UKF-u, który został rozszerzony do 108 MHz”. Arbitralnie zaplanowano wówczas, że trzy z sześciu przewidzianych w jego ramach sieci trafią do Polskiego Radia, co miało zapewnić możliwość konwersji Dwójki, Trójki i rozgłośni regionalnych z pasma OIRT. Początkowo proces ten przebiegał bardzo powoli. „W przypadku Polskiego Radia, które było całkowicie uzależnione od działań inwestycyjnych Telekomunikacji Polskiej, do roku 1993 działało kilka obiektów w górnym paśmie UKF-u – przede wszystkim Wrocław Ślęża, po drugie obiekt nadawczy na Skrzycznem” – wyjaśniał Makowski – „Oprócz tego uruchomione zostały przez Telekomunikację pojedyncze stacje nadawcze w Warszawie, nieco później w Poznaniu”. W późniejszym okresie Polskiemu Radiu udało się wywalczyć dodatkowe częstotliwości w paśmie CCIR do uzupełnienia zasięgu Jedynki.
Przy mikrofonie...
Wojciech Makowski w Polskim Radiu pojawił się jeszcze jako student. Na jesieni 1964 roku pisał pracę magisterską związaną ze Studiem Eksperymentalnym. Kilka miesięcy później rozpoczął regularną pracę w tej placówce. W 1982 roku przeniósł się do działu technicznego, gdzie zajął się budową i uruchamianiem centrum nagrań w budynku Polskiego Radia przy ulicy Woronicza. Jedenaście lat później objął funkcję szefa techniki, którą sprawował do roku 2003, kiedy to został pełnomocnikiem Zarządu PR do spraw nadawczych. Jest autorem projektu uruchomienia sieci nadawczej radiofonii cyfrowej. Obecnie na emeryturze.