Była jesień 1923 roku, kiedy pracownik Banku Handlowego, z wykształcenia lekarz, Zygmunt Chamiec zgłosił się do dyrekcji koncernu Siła i Światło z pomysłem powołania w pełni polskiego przedsiębiorstwa, które starać się będzie o budowę radiofonii w kraju nad Wisłą. Idea ta została przyjęta i już 5 lutego 1924 roku zawiązana została spółka o nazwie Polskie Radio. Nie dysponująca sprzętem ani personelem firma otrzymała w dniu 18 sierpnia 1925 roku przyznawaną przez ministerstwo koncesję. Mimo deklaracji nie udało się jej uruchomić emisji przed sylwestrem. Po raz pierwszy słowa „Hallo, hallo. Polskie Radio Warszawa, fala 480 metrów” popłynęły w eter dopiero 18 kwietnia 1926 roku.

Pierwsze studio mieściło się w budynku Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego przy ulicy Kredytowej 1. Po kilku latach główna siedziba przeniosła się na Zielną 25. Antena nadawcza najpierw była przy ulicy Narbutta 29, potem na Forcie Mokotowskim, a w 1931 roku ruszyła najsilniejsza ówczesnej Europie stacja w Raszynie. Warszawska rozgłośnia była główną, ale nie jedyną. Już w 1927 roku powstały radiostacje w Krakowie, Katowicach i Wilnie, trzy lata później we Lwowie i Łodzi, a następnie w Toruniu i Baranowiczach. Równolegle – na zasadzie subkoncesji – w Poznaniu działało Radio Poznańskie sfinansowane przez Związek Powiatów Wielkopolskich. Rozwiązanie takie miało przyśpieszyć uruchomienie rozgłośni na terenach szczególnie narażonych na niemiecką propagandę. Na program ogólnopolski składały się produkowane przez wszystkie rozgłośnie odczyty, koncerty, audycje literackie, rozrywkowe, sportowe i dla rolników, kobiet i dzieci.

Więcej o przedwojennym Polskim Radiu w „Radiowych adresach” nr 9, 21, 24 i 25.