„Pierwsze radio jakie ja zapamiętałem – to chyba był rok 1932, miałem wtedy pięć lat – to był odbiornik na słuchawki” – wspominał Zbigniew Rymarz, kompozytor, pianista, reżyser i pedagog. Niedługo potem w domu Państwa Rymarzów pojawiło się duże radio lampowe – postrach ich nowej gosposi. „Pamiętam, że ścierała kurz i jakoś przekręciła gałkę. Nagle jakiś głos się odezwał, a ona przerażona uciekła z krzykiem «Co to jest? Ta skrzynka gada!»”.
Przy mikrofonie...
Zbigniew Rymarz – rocznik 1927 – przedwojenny kinoman. Jak sam wspominał, w tygodniu świątynię dziesiątej muzy odwiedzał zwykle 7-8 razy. Później zaowocowało to współpracą z telewizją – najpierw na Ratuszowej, później na Placu Powstańców Warszawy i Woronicza. Akompaniował w programach „Nie tylko dla Pań”, „Magazyn harcerski”, „Teatrzyk Violinek”, a także w licznych spektaklach Teatru Telewizji.