„Stacja miała dwa różne zasięgi, jeden to był taki zasięg bezpośredni, lokalny, słychać ją było na krótkich falach” – wspominał Tadeusz Sznuk, technik i wieloletni lektor Polskiego Radia zaczynający u harcerzy – „Drugi zasięg to było 200 i więcej kilometrów. Po drodze była martwa strefa”. Czasem pojawiały się problemy z odbiorem w samej Warszawie, ale harcerze sobie z tym radzili. „Zaczynaliśmy od dwóch albo trzech radzieckich magnetofonów na półkilometrowe talerze z taśmą” – opowiadał pan Tadeusz – „Prościutka jakaś konsoleta albo po prostu przełącznik, którym się zmieniało to, co było kierowane do nadajnika, mikrofon, nadajnik w drugim pomieszczeniu – to wszystko”.
Przy mikrofonie...
Tadeusz Sznuk do radia trafił przez przypadek – w roku 1958 znalazł się na obozie harcerskim, którego komendantem był ówczesny szef Radiostacji Harcerskiej Karol Soczek. Początkowo jako przyszły inżynier zajmował się obsługą stacji. Na antenie zadebiutował, gdy rozwinęła mu się przygotowana do emisji taśma… W „dużym radiu” zadebiutował czytając audycje harcerskie w Jedynce. Równolegle działał w zespole pracującym nad wprowadzeniem stereofonii w Polskim Radiu. W 1973 roku trafił do redakcji tworzących się „Sygnałów dnia”, później prowadził również m.in. „Lato z radiem”. Od 1994 roku jest gospodarzem nadawanego w telewizyjnej Dwójce teleturnieju „1 z 10”.