„Poza stacjami, których było trudno słuchać, bo tam cały czas warczały traktory, to to była jedyna poza Polskim Radiem legalna, mówiąca po polsku stacja radiowa” – wspominał Tadeusz Sznuk, technik i wieloletni lektor Polskiego Radia zaczynający u harcerzy – „To też w jakimś sensie przyciągało nam słuchaczy”. Z czasem zmieniła się nazwa, kierownictwo, a na antenie pojawiły się audycje kierowane nie tylko do harcerzy. Magnesem dla słuchaczy było to, że Radiostacja Harcerska, późniejsza Rozgłośnia Harcerska miała więcej swobody w doborze muzyki niż Polskie Radio. „Powstały takie audycje, jak «30 minut rytmu», więc już niekoniecznie organizacyjna sprawa i nie tylko piosenki w wykonaniu Chóru Władysława Skoraczewskiego” – opowiadał pan Tadeusz – „Był taki chór, piękny chór harcerski, z którego zresztą wyrosło bardzo wielu śpiewaków”.
Przy mikrofonie...
Tadeusz Sznuk do radia trafił przez przypadek – w roku 1958 znalazł się na obozie harcerskim, którego komendantem był ówczesny szef Radiostacji Harcerskiej Karol Soczek. Początkowo jako przyszły inżynier zajmował się obsługą stacji. Na antenie zadebiutował, gdy rozwinęła mu się przygotowana do emisji taśma… W „dużym radiu” zadebiutował czytając audycje harcerskie w Jedynce. Równolegle działał w zespole pracującym nad wprowadzeniem stereofonii w Polskim Radiu. W 1973 roku trafił do redakcji tworzących się „Sygnałów dnia”, później prowadził również m.in. „Lato z radiem”. Od 1994 roku jest gospodarzem nadawanego w telewizyjnej Dwójce teleturnieju „1 z 10”.