„Najwięcej pracy to było przenoszenie tych kaset z redakcji do ludzi, którzy nadawali, bo te dziesięć, piętnaście kaset trzeba było zanieść w osiem, sześć, dziesięć miejsc” – wspominał Maciej Pawlak, jeden z szefów podziemnego Radia Solidarność Gdańsk – „I nie można było umawiać się na godzinę, dzwonić czy jakoś inaczej się porozumiewać, żeby jednak nikt się nie dowiedział i trzeba było kluczyć, czyli trzeba było tak iść, żeby mieć pewność, że nie złapało się ogona bezpieki”. Ten mógł zakończyć się wsypą nie tylko radia, ale także innych inicjatyw, w które zaangażowane były przyłapane osoby. Nadający po otrzymaniu kasety o określonej porze udawali się do umówionych lokali, instalowali mały nadajnik „firankowy”, podłączali magnetofon i rozpoczynali emisję. „Jak się po latach okazało, bardzo dużo osób wspominało, że widziało samochody namiaru, czyli oni jednak bardzo szybko namierzali rejon” – opowiadał Pawlak – „W instrukcji było napisane, że w razie walenia w drzwi, czyli przyłapania, trzeba nadajnik zdjąć oczywiście z firanki, obwiązać drutem i albo wywalić przez okno albo nawet wrzucić do muszli klozetowej. Ponieważ był mały, zmieściłby się”.
Przy mikrofonie...
Maciej Pawlak ukończył Wydział Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej. Pracował w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych w Gdańsku, uczestniczył w strajku w sierpniu 1980 roku, a od września był przewodniczącym Koła Solidarności w Kierownictwie Grupy Robót nr 1 w swoim zakładzie pracy. Nigdy nie przypuszczał, że zajmie się radiem. Na początku 1982 roku zaczął współpracować z Marianem Terleckim, a ten niedługo później rozpoczął formowanie struktur podziemnej rozgłośni. W połowie 1984 roku – po Wojciechu Nowickim – został trzecim „redaktorem naczelnym” Radia Solidarność Gdańsk. Kierował nim do końca. Ostatnia audycja nadana została na przełomie marca i kwietnia 1989 roku. W 2014 roku ukazała się jego książka „Radio Solidarność w Trójmieście” dokumentująca działalność gdańskiego radia.