„Jak się robiło transmisje? Było mnóstwo improwizacji” – wspominał Tadeusz Sznuk, technik i wieloletni lektor Polskiego Radia – „Jechało się w teren w dwuosobowym składzie, używało gniazdka telefonicznego na miejscu, na zapałkach wtykało się druciki w to gniazdko, używało magnetofonu jako wzmacniacza… Ja miałem dobrze, bo od małego się interesowałem drucikami”. Sygnał do Warszawy przesyłany był przez wóz transmisyjny po „linii pocztowej”. „Nie wszędzie było łatwo, ale kiedy przyszło nam robić audycję z Bieszczad, to wojsko nam wtedy rozwinęło polowe linie i ustawiło swoje radiolinie. Urządzono ćwiczenia i w ramach tych ćwiczeń przez trzy godziny środki łączności pracowały dla Polskiego Radia” – opowiadał pan Tadeusz – „Transmisje wielkich imprez, takich jak pochód pierwszomajowy, to było jeszcze inne przeżycie… zawsze było centralne stanowisko sprawozdawcze i kilku kolegów z tymi małymi radiostacjami w różnych miejsach”.
Przy mikrofonie...
Tadeusz Sznuk do radia trafił przez przypadek – w roku 1958 znalazł się na obozie harcerskim, którego komendantem był ówczesny szef Radiostacji Harcerskiej Karol Soczek. Początkowo jako przyszły inżynier zajmował się obsługą stacji. Na antenie zadebiutował, gdy rozwinęła mu się przygotowana do emisji taśma… W „dużym radiu” zadebiutował czytając audycje harcerskie w Jedynce. Równolegle działał w zespole pracującym nad wprowadzeniem stereofonii w Polskim Radiu. W 1973 roku trafił do redakcji tworzących się „Sygnałów dnia”, później prowadził również m.in. „Lato z radiem”. Od 1994 roku jest gospodarzem nadawanego w telewizyjnej Dwójce teleturnieju „1 z 10”.