„To była wtedy całodzienna transmisja Trójki, jeśli chodzi o naszą ramówkę, to były dwie godziny codziennie, to się zaczynało o 20 a kończyło o 22” – wspominał Franciszek Procek, pierwszy redaktor naczelny Radia Egida – „Staraliśmy się wzorować na Trójce, czyli była i dość mocno rozbudowana redakcja muzyczna z ambicjami, oprócz muzycznej była silna literacka”. Nie brakowało też informacji i publicystyki na tematy uczelniane. „Pamiętam nagrywaliśmy jakąś taką parodię ballady Mickiewicza «Tato nie wraca ranki i wieczory»” – opowiadał pan Franciszek – „Tutaj aż się prosi, żeby go tak troszeczkę tak… trochę sobie jaja na tej bazie porobić”. Odgłos spadającego z wozu ojca naśladowała metalowa popielniczka…
Przy mikrofonie...
Franciszek Procek sentyment do radia odziedziczył po ojcu. Jak sam wspomina, był on maniakiem radia, który od samego rana słuchał Wolnej Europy, Głosu Ameryki i BBC. I to standardy panujące w tych stacjach od najmłodszych lat przyswajał w domu. Potem został słuchaczem Trójki. Przygodę z dziennikarstwem rozpoczął w liceum, gdzie nie identyfikując się z klasową większością z kolegą wydawał gazetkę „Głos opozycji”. Na studiach został pierwszym redaktorem naczelnym Studenckiego Studia Radiowego Egida. Nie zdecydował się jednak na kontynuowanie działalności publicystycznej i w 1973 roku zdecydował się na karierę naukową.