„Była publicystyka trochę społeczna, uczelniana, ale też międzynarodowa” – wspominał Franciszek Procek, pierwszy redaktor naczelny Radia Egida – „Wśród nas był taki kolega, który później był dość znanym dziennikarzem Polskiego Radia, on się pasjonował tym i on taką audycję wymyślił «Sonar»”. Czasem publicystyka przyjmowała formę ostrych, złośliwych felietonów. Tak było w audycji „Szubienica jednorodzinna”. „To jest taka scena, którą widzę do dzisiaj. Skończyliśmy nadawanie, przychodzi przewodniczący rady uczelnianej i mówi: «Słyszałem, że było w jakiejś audycji coś na nasz temat, nie słyszałem tego, czy mógłbym tego wysłuchać?»” – opowiadał pan Franciszek – „Włączyliśmy mu tę audycję. Łatwo się mówi do mikrofonu jak nie patrzy Pan w oczy nikomu. Natomiast tutaj on usiadł naprzeciwko, słuchaliśmy tego i patrzyliśmy sobie w oczy”.
Przy mikrofonie...
Franciszek Procek sentyment do radia odziedziczył po ojcu. Jak sam wspomina, był on maniakiem radia, który od samego rana słuchał Wolnej Europy, Głosu Ameryki i BBC. I to standardy panujące w tych stacjach od najmłodszych lat przyswajał w domu. Potem został słuchaczem Trójki. Przygodę z dziennikarstwem rozpoczął w liceum, gdzie nie identyfikując się z klasową większością z kolegą wydawał gazetkę „Głos opozycji”. Na studiach został pierwszym redaktorem naczelnym Studenckiego Studia Radiowego Egida. Nie zdecydował się jednak na kontynuowanie działalności publicystycznej i w 1973 roku zdecydował się na karierę naukową.