„Ksiądz wydzielił pomieszczenia, zostało zrobione studio, które było podobne do prawdziwych… prawdziwych w tym znaczeniu, wykorzystywanych przez Polskie Radio, tylko to była taka powiedzmy miniatura tego” – wspominał Jerzy Sawicki, odpowiadający za technikę w Katolickim Radiu Warszawa – „To było studio już, które miało wytłumienie swoje, były instalacje, były kasetowe magnetofony naszej łódzkiej Foniki, nazwijmy, że z górnej półki takie trochę lepsze”. Na miejscu był też specjalny odbiornik telekomunikacyjny wykorzystywany do retransmisji innych rozgłośni katolickich. „Były plany wykorzystania transmisji satelitarnej do takich powstałych ośrodków parafialnych, żeby w ten sposób włączać poszczególne parafie w jakąś ogólnopolską dyskusję” – wyjaśniał pan Jerzy – „Myśmy mieli nawet pewne oferty sprzętowe i to wcale nie było takie strasznie drogie”.
Przy mikrofonie...
Jerzy Sawicki w latach osiemdziesiątych był członkiem Krajowej Spółdzielni Pracy Instrumentarzy Muzycznych TON im. Stanisława Moniuszki w Warszawie. Pod koniec dekady współpracował z „Res Publicą”. Nie był jednak autorem, a pracownikiem zespołu technicznego świadczącego usługi m.in. na rzecz parafii. Wraz z kolegą elektronikiem zajmował się m.in. nagłośnieniem, montażem anten satelitarnych czy automatyzacją dzwonów kościelnych. Pod koniec 1989 roku spotkał się z księdzem Czesławem Sadłowskim ze Zbroszy Dużej, który namówił go na zbudowanie nadajnika radiowego, a następnie uruchomienie telewizji. Kilka miesięcy później z prośbą o skonstruowanie niezbędnej dla radia aparatury zgłosił się znajomy księdza Czesława – ksiądz Tadeusz Łakomiec z Miedzeszyna. I to Katolickie Radio Warszawa stało się kolejnym punktem w zawodowym życiorysie inżyniera Sawickiego…