W czasie, gdy w Warszawie w sierpniu 1944 roku zaczynało się Powstanie, w Lublinie powstawały zręby nowej państwowości. Było to miasto bez radiowej przeszłości, niezbędny sprzęt przyjechał więc w pociągu ze Związku Radzieckiego. Pierwszą audycję „Pszczółka” – bo tak nazywana była ta stacja – nadała 10 lub 11 sierpnia 1944 roku. Gdy na początku 1945 roku radiowcy dotarli do lewobrzeżnej Warszawy zastali całkowicie zniszczony przedwojenny gmach Polskiego Radia przy Zielnej oraz wysadzone maszty w Forcie Mokotowskim i Raszynie. Wówczas zapadła decyzja o wybudowaniu tymczasowej siedziby w jednej z kamienic na Pradze, przy Targowej 63. Do Warszawy dotarł też pociąg z „Pszczółką”. Po pięciu miesiącach studia przeniesione zostały do pałacu Czetwertyńskich przy Alei Stalina (wcześniejsza i późniejsza nazwa tej ulicy to Aleje Ujazdowskie), a emisję programu przejął średniofalowy Raszyn. Cztery lata później zastąpiła go wybudowana obok stacja długofalowa. Wtedy też oddana do użytku została nowa siedziba radia przy ulicy Myśliwieckiej.

Jednocześnie odbudowa trwała również w regionach. Jeszcze zanim odezwała się Warszawa w eterze zabrzmiał Kraków. Stało się to 28 stycznia 1945 roku. Miesiąc później odezwały się Katowice, w czerwcu Poznań, a w lipcu Bydgoszcz – jako kontynuatorka tradycji z Torunia. Ostatnią z polskich przedwojennych stacji była Łódź uruchomiona we wrześniu. Równolegle toczyły się prace na ziemiach odzyskanych – i tak w czerwcu 1945 roku odezwała się stacja z Gdańska, w grudniu tego samego roku ze Szczecina, a we wrześniu 1946 roku z Wrocławia. Często zanim sygnał pojawiał się w eterze gościł już w sieci ulicznych głośników.