„Pojawił się między innymi pan Wasowski, popatrzył i powiedział: «To tak nie może być, ja się na tym znam, przed wojną pracowałem!»” – wspominał Jerzy Kotkiewicz, technik odpowiedzialny za emisję w Polskim Radiu. Ale mimo to wszystko działało, udało się nawet zorganizować transmisję obchodów rocznicy z Pola Grunwaldzkiego. „To była rzecz absurdalna, bo tak – trzeba mieć łącza, trzeba mieć linię, trzeba to wszystko złączyć, tam trzeba jakiś sprzęt. Ale okazało się, że możliwe było, że te wszystkie stacje telefoniczne po kolei łącząc się odpowiednio doprowadziły nam linię do Pola Grunwaldu” – dodał pan Jerzy. Problem dotyczył również muzyki. Początkowo w całym radiu było jedynie kilka płyt nagranych w Moskwie, a na nich hymn, „Rota”, pieśni Moniuszki, „Piosenka o mojej Warszawie” Harrisa i oberek „Gdzie idziesz Wojtek”. Najczęściej odtwarzana była ta ostatnia. „Mnie się podobał – rytmiczny przerywnik, pasowało wszystko” – opowiadał pan Jerzy… i nawet gdy płyt już przybyło, to kiedy tylko mógł przemycał „Wojtka”. „To już było w rozgłośni na Stalina. Ja puściłem tę płytę, bo ona jeszcze tam gdzieś była. I za chwilę wpada dyrektor programowy: «Gdzie to jest ta płyta, która przed chwilą była odtwarzana?». Ja mówię, że tu. «Tak? To koniec z tym! Nie będzie więcej tego Wojtka!» I oficjalnie ją stłukł, rozbił i wrzucił do kosza. I «Wojtek» się skończył wtedy” – skończył pan Jerzy.
Przy mikrofonie...
Jerzy Kotkiewicz w Polskim Radiu – jeszcze na Targowej – pojawił się na początku lutego 1945 roku. Miał wtedy dziewiętnaście lat. Jak wspomina, jego legitymacja służbowa miała bodajże numer 11. Pracował przy emisji programów najpierw na Pradze, a potem w alei Stalina i na Myśliwieckiej. W sumie w Polskim Radiu spędził 45 lat. Jako jeszcze przedwojenny harcerz pod koniec lat pięćdziesiątych związał się z tworzącą się Rozgłośnią Harcerską, gdzie odpowiadał za emisję i konserwację sprzętu. Pozostał w niej do momentu sprzedaży przez ZHP.